Η μπαρμπουτιέρα - ποίημα

 

Είναι μια μπαρμπουτιέρα

χωμένη κάτω απ την  γης

σαν  σουρουπώνει εκεί θα δεις  ρακένδυτους απ όλες τις φυλές

μαύρους με φαρδιά, λευκούς με μούσια και καρό  πουκάμισα

μεσογειακούς  με τουπέ ,κίτρινους  με  πονηρό χαμόγελο

όλο το βράδυ το βλέμμα τους  κολλημένο στα ζάρια

ρακένδυτοι  φτωχοί  περιμένουν  την καλή

η μπαρμπουτιέρα αυτή - όλη τους η ζωή

ο ιδρώτας  δουλειάς στην γύρα μιας  ζαριάς

ακριβώς πάνω απ την μπαρμπουτιέρα

στο penthouse του κτιρίου  υπάρχει  κήπος   με  θέα στα ψηλά

κάθε  βράδυ θα τους δεις 

είναι όλοι εκεί

μαύροι, μεσογειακοί, λευκοί  και κίτρινοι

μέσα στα  κασμίρια  τους , σπάνε  τα  ρόλεξ  τους από  πλήξη

και συζητάνε  και μιλάνε

πολιτισμένα και ωραία

την ίδια  ώρα  στην μπαρμπουτιέρα που ναι όλη σου  η ζωή

να στραβώσει - δεν έρθει η ζαριά η καλή

ρίχνεις το φταίξιμο στην κίτρινη , την μαύρη , την λευκή  φυλή

με δυο  τρόπους θα  φύγεις από εκεί

ή με λεφτά στην τσέπη ή με ένα μαχαίρι στην  ψυχή

μα οι φώνες και οι φασαρίες απ την μπαρμπουτιέρα  δεν ακούγονται  ψηλά

εκεί  ακούς για επενδύσεις ,ομόλογα και λεφτά

και απ την μπαρμπουτιέρα κάτω  μοιράζουν του κέρδους  τα ποσοστά

λευκά, μαύρα , μεσογειακά και κίτρινα παιδιά

χτες η μπαρμπουτιέρα  άδειασε  ψυχές

ο μεσογειακός  τράβηξε  σουγιά και ο μαύρος  τον κέρασε μια σφαίρα στην καρδιά

ο κίτρινος τους πήρε τα λεφτά, αλλά στην πόρτα με  το  white trash δεχθήκαν μαχαιριά

μην λες  δεν θα ξαναγεμίσει πια

η μπαρμπουτιέρα ποτέ δεν αδειάζει

και αν αδειάζει σκοτώνονται απ έξω  μυριάδες  ποιος θα πρωτομπεί