Όταν ο πρόεδρος Σαρτζετάκης επιχειρούσε να βάλει χαλινάρια στην σάτιρα

 

Το 1985  είναι η χρόνια  εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας

Αρχικά  ο Ανδρέας Παπανδρέου  και το ΠΑΣΟΚ που κυβερνά  σκέφτονται να   αντιμετωπίσουν την εκλογή με το μότο

"σκέφτεστε κάποιον καλύτερο απ τον Καραμανλή;" ο οποίος  διετελούσε  ήδη την  πρώτη  θητεία  του ενώ  πολλοί λένε πως υπήρχε και συμφωνία  κυρίων με τον Παπανδρέου να  τον προτείνει

Ο  εκδότης της Αυριανής που τότε στήριζε τον Μένιο Κουτσόγιωργα , αντιπρόεδρο του πασοκ επισκέπτηκε τον  πρωθυπουργό Παπανδρέου στο σπίτι του και του παρουσίασε  γράμματα αναγνωστών που   δείχναν πως αν το πασοκ   στηρίξει τον  νυν πρόεδρο  θα  χάσει τις επερχόμενες  εκλογές

Ο Παπανδρέου πείθεται και αναζητά  με το επιτελείο  του  υποψήφιο  πρόεδρο  για να αποκαλθηλώσει τον  Καραμανλή.

Προτείνονται  3 δικαστικοί  αλλά  εν τέλει επιλέγεται η 3η πρόταση, αυτή του Χρήστου Σαρτζετάκη

Αυτό που γοητεύει τον Παπανδρέου  σε  τούτη  την επιλογή είναι ο συμβολισμός που εκπέμπει  αυτό το πρόσωπο

Μετά την δολοφονία  Λαμπράκη , όπου πρωθυπουργός  ήταν ο Καραμανλής, ο Σαρτζετάκης παίρνει πάνω του την  υπόθεση και κόντρα στο παλάτι και το παρακράτος   στέλνει τους  αυτουργούς  σε δίκη

  Τελικά   μετά από 3 επεισοδιακές  ψηφοφορίες  ο Σαρτζετάκης εκλέγεται και απ την αρχή η  γραφικότητα του  τροφοδοτεί  την σάτιρα

Μπορεί  ο πρόεδρος να ήταν ευσυνείδητος   δικαστικός και  δημοκρατικός πολίτης όμως  δεν έπαυε την ίδια  στιγμή να είναι και ένας  ακραιφνής - στα όρια του κιτς- εθνικιστής

  Ο  ήδη καταξιωμένος Χάρρυ  Κλυν  αλλά και ο  ανερχόμενος  τότε  ηθοποιός  Λάκης Λαζόπουλος συμπεριλαμβάνουν  στην σάτιρα τους αρκετά επιτυχημένα τον  πρόεδρο της δημοκρατίας, ο οποίος με  την πλείστη όση  σοβαροφάνεια του  δεν   σταματά να τους τροφοδοτεί με υλικό

Μνημειώδης έχει μείνει η επίσκεψη του στην μονή Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους όταν απαθανατίστηκε φορώντας σιδερένιο σταυρό και κρατώντας τη βακτηρία του ιδρυτή της μονής Αγίου Αθανασίου. Αυτό το περιστατικό  δίνει λαβή στον Χάρρυ Κλύνν  να ποχάρει ως  Σαρτζετάκης  με τον σταυρό  στο εξώφυλλο  του δίσκου  του με τον τίτλο "Τίποτα"

Αυτός ο  δίσκος ξεκινά με το αριστουργηματικό  διάγγελμα  του προέδρου προς τον  λαό

Βέβαια  το  πραγματικό διάγγελμα  του προέδρου  ξεπερνά κατά πολύ σε   γέλιο αυτό  που αποτύπωσε   ο  Χάρρυ Κλύν

Ο  Χρήστος Σαρτζετάκης αντιδρά και μηνύει  τον Χάρρυ Κλυνν με την αιτιολογία πως στο εξώφυλλο του  δίσκου "προσέβαλλε  θρησκευτικά σύμβολα"

 ενώ ζήτησε να απαγορευτεί η κυκλοφορία του δίσκου. Στη δίκη, ο φιλόλογος Κώστας Γεωργουσόπουλος - ως μάρτυρας υπεράσπισης - είχε υποστηρίξει ότι η κριτική δεν είχε γίνει εναντίον του προσώπου του κ. Σαρτζετάκη, αλλά σε δημόσιο πρόσωπο που θέλησε να προβληθεί μέσω κάποιου άλλου συμβόλου (σταυρού).

Ο Χάρρυ Κλυνν αθωώθηκε! Μάλιστα είχε δηλώσει τότε πως «Τάραξα στη σάτιρα δεκάδες πολιτικούς και ειδικά τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και ποτέ κανένας δεν έδειξε δυσαρέσκεια. Αντίθετα, ο Καραμανλής μου είχε δώσει συγχαρητήρια που έκανα τον κόσμο να γελά».

"Τι είδε ο  Γιαπωνέζος" είναι   τίτλος της επιθεώρησης που ανεβάζει εκείνη την εποχή ο Λάκης  Λαζόπουλος

Ιούλη του 1987  εισαγγελέας και αστυνομία  μπουκάρουν στα καμαρίνια του θεάτρου και συλλαμβάνουν τον ηθοποιό με τη αιτιολογία της "προσβολής του προέδρου"

Εκείνη την εποχή είχε ξεσπάσει κόντρα μεταξύ του Παπανδρέου και του Σαρτζετάκη και  η επιθεώρηση  την σατίριζε

«Να κάνεις δεξίωση και αυτό να λέγεται θεσμός της Δημοκρατίας και μετά εμείς πρέπει να το σεβαστούμε; Να μη γελάμε; Είναι δυνατόν να βλέπεις αυτές τις μουτράκλες και να μη γελάς; Ποιος θεσμός θα σε κρατήσει; Δεν σε κρατάει τίποτα; Κάθε βράδυ στις 03:00 τηλεφωνεί ο Παπανδρέου στο Σαρτζετάκη του λέει «Είσαι μ*****ς και του το κλείνει»!

Η σύλληψη του ηθοποιού  προκαλεί  αντιδράσεις στον καλλιτεχνικό κόσμο ενώ η  ίδια η Αλίκη Βουγιουκλάκη εμφανίζεται στο δικαστήριο και καταθέτει υπέρ του ηθοποιού

"«Και παλιά σατίριζαν τον Τσάτσο ή τον Καραμανλή, αλλά ποτέ δεν συνελήφθη κανένας. Ο τωρινός πρόεδρος είναι ειδική περίπτωση και δεν έχει χιούμορ», είχε πει.

Επίσης ως μάρτυς υπεράσπισης του Λαζόπουλου κατέθεσε και η δημοσιογράφος Μαρία Ρεζάν: «Γελάσαμε με το νούμερο της επιθεώρησης, αλλά και καθημερινά γελάω όταν βλέπω τον κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εσείς κύριε πρόεδρε του δικαστηρίου μπορείτε να ορκιστείτε ότι δεν γελάτε; είπε η δημοσιογράφος. Ο Λάκης Λαζόπουλος αθωώθηκε.

Χρόνια μετά ο Λάκης Λαζόπουλος είχε παραχωρήσει συνέντευξή στον δημοσιογράφο Κώστα Καββαθά, η οποία είχε εκδοθεί σε βιβλίο με τίτλο: «ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ Λα Λα Λόλα» (εκδόσεις Καστανιώτη - 1991). Αναφερόμενος στον Χρήστο Σαρτζετάκη ο Λάκης Λαζόπουλος είχε πει: «Δεν υπήρξε ο ίδιος ποτέ. Ένιωθε πάντα ότι είναι στη θέση του Καραμανλή ή στη θέση που θα έπρεπε να είναι κάποιος άλλος, αλλά δεν τα βρήκανε με τους άλλους δυο και κατέληξαν σε αυτόν. Ή αν θέλεις δεν τα βρήκανε με τους τρεις πρώτους και πήρανε τον τέταρτο. Αυτό εκείνος το ήξερε. Δεν μπορεί να μην είχε υποπέσει στην αντίληψή του. Γιατί δεν αισθάνθηκε ποτέ ότι ήταν ο ίδιος ο εαυτός του. Μπορεί, για λόγους σχιζοφρένειας να πίστευε άλλα, αλλά η ουσία είναι αυτή. Αυτή την υπαλληλία του πληρώσαμε εμείς. Προσπάθησε να αποδείξει ότι δεν είναι αυτό που όλοι ξέραμε ότι ήταν»..

Να σημειώσουμε ότι ο Χρήστος Σαρτζετάκης προκάλεσε δυσφορία όταν ο Χρήστος Ρούσσος, καταδικασμένος για τη δολοφονία του εραστή του Ανέστη Παπαδόπουλου, κατέθεσε αίτημα αποφυλάκισης από της φυλακές της Κέρκυρας. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απέρριψε το αίτημα και ο Χρήστος Ρούσσος κήρυξε απεργία πείνας, η οποία κράτησε 73 ημέρες! Προσωπικότητες και διανοούμενοι της εποχής στήριξαν τον Ρούσσο, ενώ στελέχη της Αριστεράς έκαναν απεργία πείνας στα Προπύλαια σε ένδειξη συμπαράστασης. Η κυβέρνηση Παπανδρεόυ κλυδωνίστηκε και οι σχέσεις πρωθυπουργού Προέδρου ψυχράνθηκαν περισσότερο. Ο Σαρτζετάκης βρέθηκε στα πρόθυρα παραίτησης. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που διαδέχτηκε τον Σαρτζετάκη απένειμε χάρη στον Χρήστο Ρούσσο.

Τι προκάλεσε την κόντρα Ππανδρέου- Σαρτζετάκη που κινδύνεψε να ρίξει την κυ΄βερνηση;

Αντιγράφουμε απ το menhouse

τα μέσα της δεκαετίας του ’70 η πολύ συντηρητική τότε ελληνική κοινωνία έρχεται αντιμέτωπη με ένα έγκλημα το οποίο είχε προεκτάσεις που ήταν αδύνατο να διαχειριστεί. Θύτης και θύμα ήταν ομοφυλόφιλοι, σε μια εποχή που θεωρείτο αποδεκτό ακόμη και για τις εφημερίδες να αποκαλούν δημόσια και τους δύο «ανώμαλους»…

Οι δύο άνδρες ήταν ζευγάρι, αλλά και παράλληλα υπηρετούσαν την θητεία τους στο ναυτικό. Ο συνδυασμός των προτιμήσεών τους στο κρεβάτι με την στολή και το εθνόσημο «προκάλεσε» τα συντηρητικά ανακλαστικά της κοινωνίας που μέχρι τότε έθετε στο περιθώριο οτιδήποτε διαφορετικό, δίχως ιδιαίτερη διάθεση να αντιληφθεί τα γεγονότα και προσποιούμενη ότι αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονταν στις παρυφές της δεν υπήρχαν.

Ο θύτης αντιμετωπίστηκε σαν ένα στυγερό τέρας δίχως συναισθήματα, που «έσφαξε» (όπως έγραφαν οι εφημερίδες) τον σύντροφό του, σε ένα έγκλημα που περιγράφηκε ως «πάθους», παρά την συγκλονιστική εξιστόρηση των συνθηκών από τον ίδιο τον Χρήστο Ρούσσο, ο οποίος παραδέχτηκε την πράξη του, αλλά έδωσε μια εντελώς διαφορετική εκδοχή στα γεγονότα.

Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ο σύντροφός του τον εξωθούσε στην πορνεία, χρησιμοποιώντας ψυχολογική και σωματική βία, προκειμένου εκείνος να εκδίδεται, στις πιάτσες της Λεωφόρου Συγγρού και του Ζαππείου. Η δολοφονία, λοιπόν, για εκείνον δεν ήταν το αποτέλεσμα μια ερωτικής αντιδικίας μεταξύ «διεστραμμένων» όπως παρουσιάστηκαν από τον Τύπο, αλλά μια λύτρωση. Μια απελευθέρωση από την κόλαση, που όμως δεν ήρθε χωρίς κόστος για τον Ρούσσο.

Μέσα σε αυτό το κλίμα που ενισχυόταν από την άγνοια της εποχής, ο Ρούσσος βρέθηκε μόνος απέναντι σε ένα σύστημα που πολύ ευχαρίστως θα ήθελε απλά να εξαφανίσει από προσώπου Γης τον ίδιο και τους ομοίους του. Αντιμετωπίστηκε άθλια ακόμη και από το δικαστήριο που τελικά αποφάσισε να κάνει ό,τι κάνουμε στα «σκουπίδια». Να τον καταδικάσει σε ισόβια κάθειρξη, δίχως να του αναγνωρίσει το παραμικρό ελαφρυντικό. Είναι προφανές ότι στο πρόσωπό του δαιμονοποιήθηκε κάθε μη αποδεκτή σεξουαλική συμπεριφορά, για τα μέτρα εκείνων των καιρών, και παράλληλα το σύστημα πέρασε και ξεκάθαρο μήνυμα σε όλους όσοι παρέκλιναν και δεν συμπεριφέρονταν ως οι γραφικές, φαιδρές φιγούρες που συναντούσε κανείς σε γκέι ρόλους στο σινεμά.

Ωστόσο η καταδίκη του Ρούσσου δεν άγγιξε μόνο το πουριτανικό κομμάτι της κοινωνίας. Το ίδιο συνέβη και με την πιο προοδευτική μερίδα των ανθρώπων του τόπου, που αντιλήφθηκε πως είχε έρθει η ώρα, με αφορμή το συγκεκριμένο τραγικό γεγονός, να αλλάξουν πράγματα και στην Ελλάδα. Σύμμαχός τους σε αυτήν την ιδιότυπη μάχη στάθηκε ο ίδιος ο Ρούσσος, ο οποίος ακόμη και μέσα από τις φυλακές δεν σταμάτησε ποτέ να είναι ενεργός και διεκδικητικός, ενώ με την συμπεριφορά του αποδείκνυε στους «τιμωρούς» του το πόσο λάθος τον είχαν αντιμετωπίσει, ρίχνοντάς τον για πάντα στην φυλακή. Αντί να σωπάσει, όπως ίσως περίμεναν κάποιοι, εκείνος κέρδισε τον σεβασμό συγκρατουμένων αλλά και πολλών σωφρονιστικών υπαλλήλων, αναγκάζοντας την κοινωνία να ακούσει την φωνή του.

Η αφήγησή του για τις συνθήκες εγκλεισμού σοκάρουν. Όχι όμως για τους λόγους που θα περίμενε κανείς. Ο ίδιος περιγράφει ένα περιβάλλον, αυτό πίσω από τα σίδερα, πολύ πιο προοδευτικό από την «καθώς πρέπει» κοινωνία, όπου ο τρόπος ζωής του και οι προτιμήσεις του ήταν αποδεκτές σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ως κρατούμενος αντιμετώπιζε τα ίδια σοβαρά προβλήματα με όλους τους άλλους, χωρίς η «ιδιαιτερότητά» του να τον κάνει να ξεχωρίζει. Έτσι, πέρασε τον χρόνο του στην φυλακή διαβάζοντας, γράφοντας, ζωγραφίζοντας και ξεδιπλώνοντας το αγωνιστικό προφίλ του χαρακτήρα του, δίνοντας διαρκώς μάχες για λογαριασμό όλων, σχετικά με τις συνθήκες φυλάκισης.

Μερικά χρόνια αργότερα η ιστορία του κρατούμενου ακόμη Ρούσσου θα μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Γιώργο Κατακουζηνό, με τον τίτλο «Άγγελος», με τον ηθοποιό Μιχάλη Μανιάτη να πρωταγωνιστεί στον ιδιαίτερα τολμηρό ρόλο. Όπως είναι λογικό το φιλμ προκαλεί πολυεπίπεδες αντιδράσεις. Διχάζει τους κριτικούς, αλλά και το κοινό, για διαφορετικούς λόγους. Ακόμη και ο ίδιος ο Ρούσσος αρχικά τάσσεται κατά αυτής, θεωρώντας ότι διάφορες αυθαιρεσίες στο σενάριο παραποιούσαν την αλήθεια. Όπως για παράδειγμα το να παρουσιαστεί ο ίδιος ως τραβεστί. Αργότερα, βλέποντας την μεγάλη εικόνα, θα παραδεχθεί ότι σε γενικές γραμμές, το φιλμ λειτούργησε θετικά για την περίπτωσή του.

Η «αλλαγή» με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και την ελπίδα για μια στροφή της κοινωνίας σε ένα πιο προοδευτικό προφίλ δίνει νέα ώθηση στον αγώνα του Ρούσσου για αποφυλάκιση. Παράλληλα ξεσπά ένα νέο κύμα συμπαράστασης, που όμως σκοντάφτει πάνω στον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Χρήστο Σαρτζετάκη, ο οποίος αρνείται πεισματικά να του δώσει χάρη. Η πίεση της κοινής γνώμης είναι τόσο μεγάλη που η υπόθεση εξελίσσεται σε πολιτικό θρίλερ το οποίο κινδυνεύει να καταλήξει σε παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας και πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Τελικά αυτό θα το κάνει ένας θεωρητικά πολύ πιο συντηρητικός πολιτικός. Ο «δεξιός» Κωνσταντίνος Καραμανλής αποφασίζει να βάλει ένα τέλος στον εφιάλτη και την παράνοια και βάζει την υπογραφή του στο διάταγμα που αποφυλακίζει τον Ρούσσο. Που πάντως θα βγει από την φυλακή μερικές μέρες αργότερα αφού όσο συνέβαιναν αυτά τα κοσμοϊστορικά γεγονότα, εκείνος βρισκόταν στις φυλακές Κορυδαλλού διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για όλους. Αρνήθηκε ακόμη και την τελευταία στιγμή να προδώσει τους έγκλειστους συντρόφους του.

Έτσι, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, μετά από 14 χρόνια φυλάκισης θα περπατήσει ξανά ως ελεύθερος άνθρωπος. Και θα αντιμετωπίσει ξανά την κοινωνία που στέκεται ξανά απέναντί του. Αυτή την φορά δεν φοβάται τον ομοφυλόφιλο, αλλά τον πρώην ισοβίτη. Όμως ο Ρούσσος δεν θα πέσει ούτε τώρα αμαχητί. Αντίθετα θα βρει ξανά τον δρόμο του σε πείσμα όλων και με την παρουσία του στην κοινότητα «18 Άνω» θα αποδείξει πόσο ανάγκη τον έχει ο ίδιος κόσμος που κάποτε αποφάσισε να τον πετάξει στα σκουπίδια.