Τα κορίτσια της φωτιάς

 Περνούσαν  μπροστά  σου  με ένα δίσκο  στο χέρι

και ένα   χαμόγελο στα χείλη

Σε ξεδιψούσαν με οινόπνευμα

πριν χαθούν ξανά μέσα στο πλήθος

Εν μέσω  μουσικής επανεμφανίζοταν, χαμογελούσαν  χανόταν

ξανά και ξανά

Σου  ζητούσαν τσιγάρο

της ζητούσες τσιγάρο

 δανείζοταν έναν αναπτήρα... χανόταν ξανά μέσα στο πλήθος....

τους  γνωρίζαν όλους  και όλες

μιλούσαν με όλους και όλες

σε έναν  ροκ κόσμο που  μοιάζει τόσο μακρινός 

και όλοι  εύχονται να ξανά υπάρξει

και  το βράδυ, μετά το σχόλασμα

μακριά απ τα βλέμματα των όλων

βγάζαν όλη τους την φλόγα πάνω σε  βρώμικα κρεβάτια

μέχρι  το πρώτο  φως της μέρας  να κάνει την μέρα τους νύχτα  με την καθυστερημένη έλευση του Μορφέα

και μετά  η  έξοδος  για  τον πρώτο πρωινό καφέ της μέρας  στις 3  η ώρα το μεσημεράκι

προτού  τα κορίτσια  της φωτιάς  ξαναπιάσουν δουλειά

στην εποχή όπου  όλοι ζούσαν σαν  βαμπίρ

γιατί  απλά...ήταν ωραία

...ιστορίες  από ένα ρόκ  κόσμο , μιας ροκ  πόλης που  ίσως να μην υπάρχει πια...