Οι καταραμένοι του 1950

Υπήρξαν και κείνοι οι άντρες της ήττας

Ηλικιακά δεν προλάβαν να ριχθούν στην μάχη

όμως  ανήκαν οι  πατεράδες τους στους ηττημένους

Οι από νωρίς δυσκολίες  δεν τους αφήσαν περιθώρια  να "ντυθούν" της γοητείας το κοστούμι

Ένα  πιάτο  φαϊ  το πληρώναν πολύ ακριβά με την υπεραξία τους

Διαμορφώσαν έναν  χαρακτήρα...εσώκλειστο...σχεδόν κατατονικό

Η μόνη τους  προσδοκία  στην ζωή πάντα ήταν

να περισσέψουν λίγα  τάλαρα  για   κρασί και μερικά  ακόμη  για  την "επίσκεψη" τους 

στο "σπίτι"  της  Κλάρας, της Ρόζας, της ...της...της.... 

της κάθε κοπέλας με το ευφάνταστο  ισπανικό  όνομα 

που σίγουρα δεν ήταν το βαφτιστικό της...

της κάθε κοπέλας που επίσης ήταν  γόνος της  ήττας

και  που για να καταφέρει  και αυτή να επιβιώσει  

έφτασε σε σημείο  να επιθυμεί να  ξυπνά και να κοιμάται κάποια στιγμή μονάχη στην ζωή της

Εσύ μπορεί να τους πρόλαβες στα 80ς ...γέρους και γριές

με καμπούρες, με σκαμμένα πρόσωπα...αμίλητους....να  κάθονται έξω απ τις εναπομείνασες  καλύβες και χαμόσπιτα σε ένα  τραπεζάκι 

και να απολαμβάνουν  τις πρώτες νότες  της Άνοιξης  πίνοντας το καφεδάκι τους

, μυρίζοντας το  τριαντάφυλλο στον μικρό κηπο, ακούγοντας τα πρώτα χελιδόνια να  "χτίζουν" στις γωνίες της στέγης   της νέα τους κατοικία ξανά

Ήταν τα φαντάσματα του 50, οι άντρες  της ήττας που δεν μπόρεσαν να "ξεφύγουν" απ την μοίρα που άλλοι  ορίσαν για αυτούς...

η μόνη τους χαρά στην ζωή ήταν   όταν φτάναν τα λεφτά  για λίγο κρασί και μια  επίσκεψη στο "σπίτι" της κοπέλας  της ήττας

...μπορεί να μην καταφέραν τίποτα 

αλλά ίσως ζήσαν έστω και για λίγο πιο  πραγματικές στιγμές

απ τους  άλλους που κατάφεραν να σταθούν στα πόδια  τους

να κάνουν οικογένεια

να  χτίσουν 3 πολυκατοικίες 

και μετά να  πεθάνουν...ασήμαντοι και μίζεροι....