Γεννήθηκε στην Ροδεσία,σημερινή Ζιμπάμπουε το 1969 από έλληνες γονείς με το πραγματικό της όνομα να είναι Αλεξάνδρα Τσερκάνου
Στα 18 της έρχεται στην Ελλάδα και ασχολείται με το τραγούδι
Έχει συμμετάσχει σε 24 μουσικά albums εκ των οποίων τα 17 προσωπικά της
Η πρώτη της προσωπική της δουλειά βγαίνει στην κυκλοφορία το 1992 και τιτλοφορείται
"Στην αγκαλιά μου έλα"
και έχει την υπογραφή του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου
Το άλμπουμ κινείται σε ντίσκο ποπ 80ς δρόμους
με το τραγούδι "Λάθος" να κάνει αίσθηση
Απ τον ίδιο δίσκο ξεχωρίζω και το τραγούδι "τώρα ή ποτέ"
ένα ρυθμικά γρήγορο χορευτικό κομμάτι που συνδυάζει την σχολή Καρβέλα όπως αυτή διαμορφώθηκε στα 80ς μαζί με μια ιταλοντίσκο αισθητική
Επίσης το τραγούδι "Υποκριτής" απ τον ίδιο δίσκο θυμίζει σχολή Καρβέλα
...μην ξεχνάμε πως είμαστε ακόμη στα 1992 όπου το δίδυμο Καρβέλας-Βίσσυ σαρώνουν και καθορίζουν τα μουσικά πράματα τουλάχιστον στο ποπ πεδίο στην Ελλάδα
Το τελευταίο τραγούδι του δίσκου τιτλοφορείται "σβήσε το φως" και μας "ταξιδεύει" στην αγγλική ποπ κυρίως της εποχής 1987-1988
Στα 1993 κυκλοφορεί ο δίσκος "Ελεύθερη"
Εδώ συναντάμε μια ελαφρά τάση απομάκρυνσης απ τις ποπ καταβολές των 80ς και μια προσέγγιση σε πιο ελληνο-πιασάρικους μουσικούς δρόμους
Το τραγούδι "Φεύγω",μαζί με το "γεια σου" βέβαια είναι το μόνο ίσως που συνδέει το πέρασμα απ τον πρώτο ποπ δίσκο στον 2ο
Παρ όλα αυτά ο 2ος δίσκος της παραμένει ποπ
Στον τρίτο δίσκο όμως με τίτλο "Εγώ θα είμαι εδώ"
περνάμε ακόμη περισσότερο σε πιο ελληνο-πιασάρικους μουσικούς δρόμους
Μην ξεχνάμε πως είμαστε στα 1994 και παντού στην χώρα κυριαρχούν τα μαγαζιά που αποκαλούνται ελληνάδικα
Στο "εγώ θα είμαι εδώ"
το μαλλί έχει ξανθύνει περισσότερο ενώ και φωνητικά πλέον παρουσιάζεται πλέον πιο ώριμη από ποτέ
Τον επόμενο χρόνο έρχονται οι "γειτονιές του φεγγαριού" και η Σαμπρίνα αποδεικνύει την κλασσική πορεία όλων των ελληνίδων που σκάσαν στην μουσική με ποπ τραγούδια . Σχεδόν νομοτελειακά μετά τους 3-4 δίσκους οι τραγουδίστριες είναι αναγκασμένες να περάσουν σε πιο λαϊκά μονοπάτια
Άλλωστε όπως και όσες ακολουθήσαν την προδιεγραμένη απ το ποπ στο σκυλέ πορεία δεν ξανθύναν το μαλλί τυχαία
Οι θαμώνες του "πρώτο τραπέζι πίστα" πάντα είναι θιασώτες της από-ποπ-ποίησης
Στα 1997 ο λαϊκός ήχος βαραίνει ακόμη περισσότερο ενώ έρχεται και μια συνεργασία που εμένα προσωπικά μου προκάλεσε γέλιο - αλλά αυτό είναι το εντελώς υποκειμενικό - με τον Σταμάτη Γονίδη
Αν και η Σαμπρίνα εμφανίζεται ομορφότερη όσο ποτέ εν τούτοις αναγκάζεται η φωνή της να θυμίζει κάτι το κατινιστίκο απ τα ινδοπρεπή της δεκαετίας του 50
Στο 1998 ο ήχος φλερτάρει με αραβικές μελωδίες συνοδευόμενες από χαρντ ροκ κιθάρες και μπουζούκι
Η λογική που στήνεται ο δίσκος είναι πολύ σωστές όμως κάπου χάνει σε εμπνεύση
Το μιλένιουμ σε μένα έδειχνε σαν να χάζεψε το σύμπαν
Βέβαια ήταν η εποχή που δάνεια έρεαν άφθονα απ τις τράπεζες και ακόμη και οι πιο φτωχοί ή οι πιο εξωσυστημικοί φλερτάραν με την απόκτηση υλικών αγαθών
Όταν μπουκώνει η κοινωνία από "αχρείαστα " αγαθά τότε ο έρωτας , η αγάπη και το συναίσθημα δίνουν την θέση τους στο "...αποτέλεσμα άνευ ουσίας"
Ήταν η εποχή που η υλική καταξίωση έπρεπε να επισφραγιστεί με ένα γρήγορο boom - boom σε μια εποχή που η κοινωνιολογία υποχωρούσε προς χάριν του "απόλυτου τίποτα"
To 2002 περνάμε βατούς αμερικάνικους ήχους, εκείνους του ανέπνευστου αμερικάνικου rnb που έδινε π[ερισσότερο βαρύτητα στο χορευτικό και λιγότερο στην μουσική
2003 και ο δίσκος "αγόρι μου" με το ομώνυμο τραγούδι να ναι ένα ζειμπέκικο- άλλωστε ήμαστε στην εποχή όπου ο Πλούταρχος μεσουρανεί επαναφέροντας το είδος αυτό στην επιφάνεια
Εγώ πάλι απ αυτόν τον δίσκο ξεχωρίζω το τραγούδι "Μην διστάζεις"
Ένα επιθετικό χορευτικό ποπ τραγούδι
στο εν λόγο είδος αν είχε επιμείνει η Σαμπρίνα πιστεύω θα μεσουρανούσε μέχρι σήμερα
ακολουθούν 3 ακόμη δίσκοι ως το 2007 που κινούνται στον ήχο της πίστας χωρίς όμως να αποτελούν κάτι το ιδιαίτερο
ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που η δισκογραφία σταματά πριν από 14 χρόνια
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου