Γιατί;

 

Αν μπει κάποιος στον κόπο  να διαβάσει την βιογραφία του Συλβέστερ Σταλλόνε  θα διαπιστώσει πως  πραγματικά αγωνίστηκε   σκληρά  για να καθιερωθεί  ως ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης...και αυτό συνέβη εν τέλει εξαιτίας μιας  απόφασης που αρχικά έμοιαζε λανθασμένη

Στα μέσα της δεκαετίας του 70  βρίσκεται σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση που αγγίζει  τα όρια της  εξαθλίωσης. Τότε γράφει   το σενάριο για την ταινία  "Ροκυ" που τελικά τον καθιέρωσε ως σταρ

Οι εταιρείες παραγωγής  του δίνουν μερικές  χιλιάδες  δολάρια  - για τον οποίον εκείνη την στιγμή  φαντάζουν "θησαυρός" για  να τους πουλήσει το σενάριο

Αυτός επιμένει να μην το δώσει  και θέτει ως όρο  για να γυριστεί η ταινία να παίξει  ο ίδιος

Μετά από  καιρό τελικά βρίσκεται εταιρεία παραγωγής  σχεδόν  ίσως από τύχη  που  δέχεται τους όρους του και η συνέχεια  είναι γνωστή

Η απορία είναι   πως ένας άνθρωπος που πέρασε  αρκετά δύσκολα, βίωσε  την  πείνα  εν τέλει δέχθηκε να φωτογραφηθεί με τον πρόεδρο ενός κόμματος  , μιας χώρας και  μιας κοινωνικής τάξης  που δεν νοιάστηκες για τον ίδιο  παρά μόνο μετά την καταξίωση του;

Μήπως όμως  στις ηπα  δεν  σκέφτονται έτσι οι άνθρωποι; 

Μήπως  το "αμερικάνικο  όνειρο"  εμπερικλείεται στις φράσεις

" ο πρώτος είναι τα πάντα , ο δεύτερος τίποτα" 

"οι φτωχοί είναι  εκατομμυριούχοι που δεν πέτυχαν  ακόμα" ;

Και μήπως   τελικά η κυριαρχούσα φιλοσοφία  στις ηπα   έχει να κάνει με την προτεσταντική αντίληψη πως

"ο φτωχός είναι αποτυχημένος γιατί  είναι άχρηστος;"

έλα όμως που ο συλβέστερ είναι ιταλικής καταγωγής και καθολικός....

Αν η ταινία  Ροκυ δεν είχε εισπρακτική επιτυχία και ο Σταλόνε στα 40 του παρέμενε  φτωχός  και ζητούσε να  μπει στον Λευκό Οίκο να δει τον πρόεδρο θα τον δεχόταν αυτός με το ίδιο ειλικρινές  χαμόγελο;