Κάποτε στην Μυτιλήνη (ποίημα)

Έχω δει μιλφάρα Μυτιληνιά να κλαίει στην προβλήτα του λιμανιού με μαύρο δάκρυ την εποχή των μελτεμιών επειδή το τεκνό  έπρεπε να γυρίσει σπίτι του στην Αθήνα

Έχω δει τους  λεβέντες  γιούς της, δυο παλικάρια ίσαμε κει πάνω να της κρατούν το χέρι και της   ψιθυρίζουν

"κουράγιο μάνα, θα  ρθουν οι πρόσφυγες και θα τους πετάμε πέτρες να  ξεχαστούμε"

έχω  δει και τον άντρα της απ την κουπαστή  να  την θωρεί και να νομίζει πως  για κείνον κλαίει

Έχω δει μπεκρήδες, μηχανόβιους και καθηγητές του πανεπιστήμιου  Αιγαίου να την παίρνουν από πίσω και να της τάζουν τον ουρανό με  τ άστρα -  κι στους γιούς της  απ ένα παπάκι  άστρα- για να ξαπλώσουν  στο κρεββάτι της

μα εκείνη πάντα ταπεινή και σεμνή  να τους απαντά 

πως  θα τους  αφήσει την πόρτα της ανοιχτή το βράδυ

αφού πρώτα  διώξουν  τις βάρκες με τους  κολασμένους  απ τις  ακτές του τόπου της

την  είδα και στην κηδεία του  άντρα της  που πνίγηκε κυνηγώντας   μετανάστες πως κοιτούσε με λάγνο  βλέμμα  όχι τα μάτια  αλλά τον μισθό του Παπά