Ο Σικελός, η ταινία

 

Κατά την διάρκεια της κατοχής  στην Σικελία ,  Σαλβατόρε Τζουλιάνο κλέβει απ τις αποθήκες των ναζί και  μοιράζει την λεία στους φτωχούς αγρότες. Συνεχίζει την δράση του και μετά την απελευθέρωση , στηριζόμενος απ τον τοπικό Δον Μασίνο.
   Κάποια  στιγμή  συλλαμβάνει την ιδέα να απελευθερώσει την Σικελία  απ τους τσιφλικάδες και να μοιράσει την  γη στον λαό και αυτό τον φέρνει  αντιμέτωπο
α)με το κομουνιστικό κόμμα  που  θέλει το ίδιο να μοιράσει την γη στους φτωχούς αλλά το αναβάλλει λόγο του συμβιβασμού της μεταπολεμικής  ηγεσίας του με  το  ιταλικό σύστημα
β)την μαφία που ελέγχει την γη
και τέλος με τον προστάτη  του  Δον Μασίνο που θα  επιθυμούσε να τον δει διάδοχο του στην μαφία και ελευθερωτή  του λαού

 

Η ταινία- τηρουμένων των αναλογιών- θα μπορούσε να είναι η  οπτικοποίηση του τραγουδιού "Κεμάλ" του Χατζηδάκη, με την εξέλιξη του  μεταφερόμενη απ την Αραβία  στην Σικελία, η οποία Σικελία είναι  εν πολλοίς  Αραβία για  δυο λόγους
α)Οι Άραβες  την είχαν κατακτήσει για πάρα πολύ καιρό  και μάλιστα  ήταν η δεύτερη μεγάλη είσοδος απ όπου πέρασαν τα κείμενα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας  στην Δύση , σπάζοντας την κυριαρχία του Μεσαίωνα και ανοίγοντας τον δρόμο για τον Ευρωπαϊκό  Διαφωτισμό. Η πρώτη και κύρια  είσοδος  ήταν απ την Ισπανία, δια της Αραβικής κατακτήσεως
β)Η  Μαφία  γεννήθηκε  ως  "αντιστασιακή οργάνωση" κατά της Αράβικης κατάκτησης

 Ο Τσιμίνο όμως μας θέτει με αυτή την ταινία κάποιους προβληματισμούς (αρέσκονται οι Ιταλοί ή Ιταλογενής  σκηνοθέτες  όταν ασχολούνται με την επανάσταση και την απελευθέρωση να θέτουν προβληματισμούς  πάνω σε αυτήν αν κρίνουμε και  από το companeros , του Κορμπούτσι , αλλά και  απ το duck you  sucker  του  Σέρτζιο  Λεόνε)
  Τι μπορεί να καταφέρει ένα  τολμηρό άτομο  στο μυαλό του οποίου  έχει γεννηθεί μια ευγενής  ιδέα;  Ως που μπορεί να φτάσει;
   Ο Τζουλιάνο μπόρεσε να αναστατώσει  όλο το κατεστημένο  στην Σικελία. Τους  μαφιόζους  φεουδάρχες που θέλαν τον λαό εγκλωβισμένο ως  δουλοπάροικο  μέσα στα φέουδα και τους Κομουνιστές που θέλαν  τον λαό εγκλωβισμένο  μέσα  στις ντιρεκτίβες και τις παλινωδίες της κομματικής  ηγεσίας στην Ρώμη. Κατάφερε να  αναστατώσει και τον προστάτη του, τον Δον Μασσινο  , που τον ήθελε  εγκλωβισμένο μέσα  σε ένα  στρωμένο με  ροδοπέταλα  μαφιόζικο μέλλον
   Ο Τζουλιάνο αν έκανε την παλαβή, θα γινόταν ένας λαοφιλής  μαφιόζος  όπου και θα  κατάφερνε να ζήσει χωρίς στερήσεις και  μακριά από κινδύνους κάποια στιγμή θα πέθαινε χορτάτος στο κρεββάτι του, αντ αυτού  αποδείχτηκε πως  το μυαλό και η  φλόγα της  ψυχής μακριά από συμβιβασμούς  είναι αρκετές  φορές δυνατότερος μοχλός πίεσης  για κάποια άτομα, για αυτό και τα ονομάζουμε επαναστάτες. Μπορεί να μην αυτοπροσδιοριζόταν ως τέτοιος, μπορεί  να μην είχε  διαμορφωμένο πολιτικό πρόγραμμα  το οποίο να χε εγκριθεί σε κάποιο μλ  γραφείο μετά από πολύωρες  συζητήσεις με πολύ τσιγάρα και  προσπάθεια  πειθούς στις άλλες  τάσεις , αλλά ήταν κάτι τόσο απλό  που το ήθελε και ο λαός- και συνέβει στα ίδια μέρη περίπου  που έδρασε και ο Σπάρτακος ένας  άλλος μεγάλος επαναστάτης που δεν είχε "επαναστατικό  σχέδιο" με την μορφή που το  γνωρίζουμε σήμερα
   Όμως ο Τσιμίνο  θέτει  στο τέλος  ένα πολύ μεγάλο ερώτημα. Μπορεί να γίνει επανάσταση χωρίς τον λαό. Σίγουρα μπορεί να την ξεκινήσει ένα μόνο άτομο, αλλά χωρίς την  συμμετοχή του ίδιου  του λαού ως που μπορεί να φτάσει;