Οι Faith No More (προφέρεται Φέιθ Νο Μορ) είναι αμερικανικό ροκ συγκρότημα από το Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια, που σχηματίστηκε το 1979
Προτού κατασταλάξουν στο τρέχον όνομα τους το 1982, εμφανίστηκαν με τα ονόματα Sharp Young Men και Faith No Man
Ο μπασίστας Μπίλι Γκουλντ, ο πιανίστας/ρυθμικός κιθαρίστας Ρόντι Μπότουμ και ο ντράμερ Μάικ Μπορντίν είναι τα μακροβιότερα μέλη του συγκροτήματος, που συμμετείχαν από την ίδρυσή του
Αφού κυκλοφόρησαν έξι μουσικά άλμπουμ, με συμπεριλαμβανόμενα τα μπεστ-σέλερ The Real Thing (1989) και Angel Dust (1992), [4] οι Faith No More ανακοίνωσαν επίσημα την διάλυση τους την 20η Απριλίου, 1998. Από τότε το συγκρότημα έχει επανασυνδεθεί, πραγματοποιώντας την περιοδεία The Second Coming Tour το 2009 -2010 και τον Μάιο του 2015 κυκλοφόρησαν το έβδομο μουσικό άλμπουμ, με τίτλο Sol Invictus
Πρώτα χρόνια (1979-1984)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι Faith No More σχηματίστηκαν αρχικά ως Sharp Young Men (Έξυπνοι Νέοι Άντρες) το 1979 από τον μπασίστα Μπίλι Γκουλντ, τον ντράμερ Μάικ Μπορντίν, τον τραγουδιστή Μάικ Μορίς και τον Ουέιντ Γουόρθινγκτον στα πλήκτρα. Ο Μάικ Μορίς περιέγραψε το όνομα ως «μία παρωδία για όλα τα "στυλάτα" συγκροτήματα της εποχής». [6] Αργότερα, ο Μορίς πρότεινε το όνομα Faith In No Man, αλλά, τελικά, το συγκρότημα καταστάλαξε στην πρόταση του Μπορντίν: "Faith No Man" στυλιζαρισμένο ως "Faith. No Man". (Πίστη. Όχι Άντρας.) Το συγκρότημα ηχογράφησε το " Quiet in Heaven / Song of Liberty " (Ησυχία του Παραδείσου / Τραγούδι της Ελευθερίας), που κυκλοφόρησε το 1983. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο γκαράζ των γονέων του Ματ Γουάλας, ο οποίος είχε στήσει και διηύθυνε ένα στούντιο ηχογράφησης για τους Sharp Young Men, [7] με μέλη τους Μάικ Μορίς, Μπίλι Γκουλντ, Μάικ Μπορντίν και Ουέιντ Γουόρθινγκτον. Ο τελευταίος έφυγε λίγο μετά. Αλλάξαν το όνομά τους σε Faith No Man για την κυκλοφορία του σινγκλ, το οποίο περιείχε δύο από τα τρία τραγούδια που είχαν ηχογραφήσει στο γκαράζ του Γουάλας, [8] και προσέλαβαν τον Ρόντι Μπότουμ για να αντικαταστήσει τον Γουόρθινγκτον. Σύντομα, οι Μπότουμ, Γκούλντ και Μπορντίν εγκατέλειψαν το συγκρότημα και σχημάτισαν τους Faith No More (Πίστη Όχι Πια). Επέλεξαν το όνομα για να τονίσουν το γεγονός ότι "ο άντρας" (Μάικ Μόρις) ήταν "No More" (Όχι πια). Έχουν παίξει με αρκετούς τραγουδιστές και κιθαρίστες, με συμπεριλαμβανόμενο ένα σύντομο πέρασμα της Κόρτνεϊ Λαβ, μέχρις ότου τα βρήκαν με τον τραγουδιστή Τσακ Μόσλεϊ το 1983 και αργότερα με τον κιθαρίστα Τζιμ Μάρτιν.[9]
We Care a Lot και Introduce Yourself (1985–1988)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά την αλλαγή της ονομασίας, το συγκρότημα άρχισε πρώτα με την ηχογράφηση του "We Care a Lot" (Ενδιαφερόμαστε Πολύ) άνευ υποστήριξης από δισκογραφική εταιρεία και, με τα χρήματα του κοινού ταμείου τους, ηχογράφησαν πέντε τραγούδια. Έτσι κερδίσαν την προσοχή της Ρουθ Σβαρτς, η οποία τότε εργαζόταν στην ίδρυση της ανεξάρτητης δισκογραφικής Mordam Records (Μόρνταμ), με την οποία το συγκρότημα εξασφάλισε την απαραίτητη οικονομική στήριξη, ολοκλήρωσε και κυκλοφόρησε το άλμπουμ. Ήταν η πρώτη επίσημη κυκλοφορία εξίσου για το συγκρότημα και για την δισκογραφική.[10]
Στα τέλη του 1986, οι Faith No More υπέγραψαν με την Άννα Στάτμαν της δισκογραφικής Slash Records (Σλας) στο Λος Άντζελες.[11] Η δισκογραφική είχε πρόσφατα πωληθεί στην London Records (Λονδίνο) που ήταν θυγατρική της Warner Music Group (Γουόρνερ), εξασφαλίζοντας μια ευρεία κυκλοφορία για τα επόμενα άλμπουμ του συγκροτήματος. Το 1987 κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους, με τίτλο Introduce Yourself (Παρουσίασε τον Εαυτό Σου), και μια διασκευή του τραγουδιού " We Care a Lot " του πρώτου δίσκου τους είχε σχετική επιτυχία στο MTV. Η συμπεριφορά του Μόσλεϊ είχε αρχίσει να γίνεται ολοένα και πιο αλλοπρόσαλλη, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια μίας προβληματικής περιοδείας στην Ευρώπη το 1988. Στα απρόοπτα συγκαταλέγεται ότι τάχα γρονθοκόπησε τον Μπίλι Γκουλντ στη σκηνή, στην εκδήλωση για την κυκλοφορία του άλμπουμ Introduce Yourself - κατά την οποία αποκοιμήθηκε στη σκηνή - και ένας από τους μουσικούς τεχνικούς του Μόσλεϊ διαπληκτίστηκε με τον κιθαρίστα Τζιμ Μάρτιν κατά τη διάρκεια της Ευρωπαϊκής περιοδείας. [12] [13] Ο Μόσλεϊ τελικά απολύθηκε όταν το συγκρότημα επέστρεψε από την Ευρώπη. Ο Μπίλι Γκουλντ αναλογίστηκε: «Κάποια στιγμή πήγα στην πρόβα, και ο Τσακ ήθελε να κάνει όλα τα τραγούδια ακουστικής κιθάρας. Ήταν τόσο εκτός θέματος. Η έκβαση ήταν ότι σηκώθηκα, βγήκα έξω και παραιτήθηκα από το συγκρότημα. Απλά είπα: "Είμαι τελειωμένος - δεν αντέχω άλλο. Είναι τελείως γελοίο"». Την ίδια μέρα, μίλησα με τον Μπορντίν και είπε: «Λοιπόν, εγώ θέλω ακόμα να παίζω μαζί σου». Και ο Μπότουμ το ίδιο. Ήταν άλλη μία περίπτωση «απόλυσης χωρίς πυρά».
Ένταξη του Μάικ Πάτον και The Real Thing (1989-1991)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1988 ο Τσακ Μόσλεϊ αντικαταστάθηκε από τον τραγουδιστή Μάικ Πάτον. Ο Πάτον, ο οποίος τραγουδούσε με το σχολικό του συγκρότημά, Mr. Bungle, προσλήφθηκε κατόπιν πρότασης του Μάρτιν όταν άκουσε ένα ντέμο τους. [14] Όπως είπε ο ίδιος, είδε για πρώτη φορά το συγκρότημα σε μια εμφάνισή τους το 1986 σε μια πιτσαρία στο χωριό του, τη Γιουρίκα της Καλιφόρνιας.[15] Δύο εβδομάδες μετά την ένταξή του στους Faith No More, είχε γράψει όλους τους στίχους για τα τραγούδια του άλμπουμ The Real Thing (Το Αληθινό Πράγμα), που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1989 και κέρδισε υποψηφιότητα για βραβείο Γκράμι. [16]
Τον Ιανουάριο του 1990 κυκλοφόρησαν το σινγκλ "Epic" που έγινε επιτυχία του τοπ 10. Το μουσικό του βίντεο προβλήθηκε πολύ στο MTV το 1990, και εξόργισε τους ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων με την σκηνή ενός ψαριού, σε αργή κίνηση, που σπαρταράει έξω από το νερό στο τέλος του βίντεο. [17] [18] Την ίδια χρονιά, οι Faith No More τραγούδησαν στα Βραβεία Μουσικών Βίντεο MTV 1990 (6 Σεπτεμβρίου) και στο 293ο επεισόδιο του Saturday Night Live (1η Δεκέμβρη, Ζωντανά το Σαββατόβραδο) [19] [20], κυκλοφόρησαν τα σινγκλ "From Out of Nowhere" (Από το Πουθενά) και "Falling to Pieces" (Καταρρέοντας), και μία διασκευή του " War Pigs" των Black Sabbath. Το 1990, το συγκρότημα πήγε σε μια εκτεταμένη περιοδεία στις ΗΠΑ, και το The Real Thing έγινε πλατινένιος δίσκος στον Καναδά, τις ΗΠΑ και τη Νότια Αμερική. Το άλμπουμ πραγματοποίησε πολλές πωλήσεις στην Αυστραλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την υπόλοιπη Ευρώπη, ανεβάζοντας τις συνολικές πωλήσεις σε πάνω από 4 εκατομμύρια παγκοσμίως.
Τον Φεβρουάριο του 1991, οι Faith No More κυκλοφόρησαν το μοναδικό επίσημο ζωντανό τους άλμπουμ, με τίτλο Live at the Brixton Academy (Ζωντανά από το κλαμπ "O2 Ακαδημία Μπρίξτον"). Το άλμπουμ περιλαμβάνει δύο προηγουμένως ακυκλοφόρητα κομμάτια, τα "The Grade" (Η Τάξη) και "The Cowboy Song" (Το Καουμπόικο Τραγούδι). Την ίδια χρονιά, το τραγούδι τους "The Perfect Crime" (Το Τέλειο Έγκλημα) συμπεριλήφθηκε στη μουσική επένδυση της ταινίας Bill & Ted's Bogus Journey (Ο Μπιλ, ο Τεντ και το παλαβό ταξίδι τους). Επίσης, ο Τζιμ Μάρτιν έκανε μια σύντομη εμφάνιση στην ταινία ως "Σερ Τζέιμς Μάρτιν", ο επικεφαλής του «Πνευματικού και Θεολογικού Κέντρου "Faith No More"». Μετά την παγκόσμια επιτυχία του The Real Thing το αρχικό συγκρότημα του Μάικ Πάτον, οι Mr. Bungle, υπέγραψαν συμβόλαιο με την μητρική των δισκογραφικών Slash και Reprise, την Warner, το 1991. [21]
Angel Dust (1992–1994)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι Faith No More επέδειξαν περισσότερη πειραματική διάθεση στο επόμενο άλμπουμ τους, με τίτλο Angel Dust (Αγγελόσκονη), που κυκλοφόρησε το 1992. [16] Ένας κριτικός έγραψε ότι το άλμπουμ είναι «ένα από τα πιο πολύπλοκα και απλά ανατρεπτικά άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ από μια μεγάλη δισκογραφική» [22] και ένας άλλος έγραψε ότι το σινγκλ «“A Small Victory” (Μία Μικρή Νίκη), που φαίνεται να τρέχει Μαντάμα Μπατερφλάι μέσω Metallica και Νάιλ Ρότζερς (...) αποκαλύπτει μια αναπτυσσόμενη ευχέρεια στο συνδυασμό ανόμοιων στοιχείων προς αναπάντεχα ιδιόμορφα μείγματα.» [23]
Πέρα από το "A Small Victory" (που κέρδισε μία υποψηφιότητα για Καλύτερη Καλλιτεχνική Σκηνοθεσία στα Βραβεία Μουσικών Βίντεο MTV), κυκλοφόρησαν και τα σινγκλ "Midlife Crisis" (Κρίση Μέσης Ηλικίας) και " Everything's Ruined " (Όλα Καταστράφηκαν). Το άλμπουμ περιλάμβανε μια νέα ηχογράφηση του μουσικού θέματος της ταινίας Ο Καουμπόι του Μεσονυχτίου, και στα μεταγενέστερα αντίτυπα περιλάμβανε μία διασκευή του " Easy " (Εύκολος) των The Commodores, που σε ορισμένα μέρη του κόσμου έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία του συγκροτήματος. Το Angel Dust, μολονότι δεν ήταν τόσο επιτυχημένο όσο το The Real Thing στις ΗΠΑ, πραγματοποίησε 665.000 πωλήσεις αντίτυπων εκεί, και κατάφερε να ξεπεράσει σε πωλήσεις το The Real Thing σε πολλές άλλες χώρες. Στη Γερμανία, το άλμπουμ έγινε χρυσός δίσκος με πωλήσεις πάνω από 250.000 αντιτύπων. Το άλμπουμ έφτασε τις πωλήσεις του The Real Thing στον Καναδά (Πλατινένιο), την Αυστραλία (Χρυσό), και τις ξεπέρασε στην Ολλανδία, τη Γαλλία, τη Ρωσία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Παγκοσμίως πωλήθηκαν συνολικά περίπου 3,1 εκατομμύρια αντίτυπα.
Το καλοκαίρι του 1993 έκαναν περιοδεία για την προώθηση του Angel Dust, και μετά ο επί πολλών χρόνων κιθαρίστας του συγκροτήματος Τζιμ Μάρτιν τους εγκατέλειψε λόγω εσωτερικών συγκρούσεων. Λέγεται ότι ήταν δυσαρεστημένος με την αλλαγή στη μουσική κατεύθυνση του συγκροτήματος στο Angel Dust, περιγράφοντάς την ως "γκέι ντίσκο ". [24] Ο Ρόντι Μπότουμ είπε ότι ο Μάρτιν απολύθηκε μέσω φαξ.[25] Ωστόσο, ο ίδιος δήλωσε ότι ήταν δική του απόφασή να φύγει. [26] Η θέση του στους Faith No More προσφέρθηκε στον κιθαρίστα των Godflesh, Τζάστιν Μπρόντρικ, και στον κιθαρίστα των Killing Joke, Τζόρντι Γουόκερ, αλλά και οι δύο αρνήθηκαν να συμμετάσχουν. Τελικά η θέση καλύφθηκε από έναν συνάδελφο του Μάικ Πάτον από τους Mr.Bungle, τον Τρέι Σπρούανς, ο οποίος όμως σύντομα έφυγε, λίγο μετά την ηχογράφηση του King for a Day... Fool for a Lifetime (Βασιλιάς για μια Ημέρα... Τρελός για μια Ζωή) και λίγο πριν ξεκινήσει το συγκρότημα την παγκόσμια περιοδεία του. Ο Σπρούανς αντικαταστάθηκε από τον Ντιν Μέντα, τον τεχνικό πλήκτρων του συγκροτήματος.
King for a Day..., Album of the Year και διάλυση (1995–1998)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1995 οι Faith No More κυκλοφόρησαν το πέμπτο μουσικό τους άλμπουμ, με τίτλο King for a Day... Fool for a Lifetime, [16] που σε στύλ διαφέρει από τραγούδι σε τραγούδι: στοιχεία μετα-σκληροπυρηνικά / πανκ, κάντρι, τζαζ, μπόσα νόβα, τρας μέταλ, γκόσπελ μουσικής, και άλλα χαρακτηριστικά του συγκροτήματος, είναι συνυφασμένα μαζί σε όλο το άλμπουμ. Από αυτό κυκλοφόρησαν τα σινγκλ " Digging the Grave" (Σκάβοντας τον Τάφο), το " Evidence" (Αποδεικτικά στοιχεία) και το " Ricochet" (Εξοστράκιση). Στο άλμπουμ συμμετείχε ο κιθαρίστας Τρέι Σπρούανς του συγκροτήματος Mr. Bungle. Έγινε χρυσός δίσκος στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, την Ολλανδία και τη Γερμανία, και πραγματοποίησε περίπου 1,5 εκατομμύρια πωλήσεις αντίτυπων, που ήταν λιγότερες από των προηγούμενων άλμπουμ Αργότερα, κυκλοφόρησαν ένα πακέτο, σε κουτί 7 x 7 ιντσών, που περιλάμβανε τις πλευρές B και μερικές συνεντεύξεις μεταξύ των τραγουδιών.
Το 1997 κυκλοφόρησαν το άλμπουμ με τίτλο Album of the Year (Άλμπουμ της χρονιάς), με τη συμμετοχή ενός νέου κιθαρίστα, του Τζον Χάντσον, ο οποίος ήταν πρώην συγκάτοικος του Μπίλι Γκουλντ. Το άλμπουμ έκανε ντεμπούτο πολύ υψηλότερα από το αναμενόμενο σε ορισμένες χώρες (για παράδειγμα, στη Γερμανία έκανε ντεμπούτο στο No. 2 και παρέμεινε στις κατατάξεις για 5 μήνες). Στην Αυστραλία πήγε στο Νο. 1 και έγινε πλατινένιο, μπήκε στους πίνακες κατατάξεων πολλών Ευρωπαϊκών χωρών και πραγματοποίησε πάνω από 2 εκατομμύρια πωλήσεις αντιτύπων παγκοσμίως. Τα σινγκλ " Ashes to Ashes" (Ήταν Χώμα και Κατέληξε στο Χώμα) και " Last Cup of Sorrow" (Τελευταία Κούπα της Λύπης) είχαν ελάχιστη επιτυχία (σημειωτέον, το μουσικό βίντεο για το "Last Cup of Sorrow", με την ηθοποιό Τζένιφερ Τζέισον Λι, ήταν εμπνευσμένο από την ταινία Δεσμώτης του Ιλίγγου του Άλφρεντ Χίτσκοκ). Το " Stripsearch" (Εκγύμνωση για Σωματικό Έλεγχο) κυκλοφόρησε ως σινγκλ σε διάφορες χώρες (εξαιρουμένων των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου). Τότε το άλμπουμ επικρίθηκε από τους κριτικούς που ζούσαν στις ΗΠΑ. Το περιοδικό Rolling Stone έγραψε στην αρχική του ανασκόπηση: «[Αυτοί] παλεύουνε ολόγυρα απελπισμένα, ψαχουλεύοντας για μια αίσθηση ταυτότητας και προσανατολισμό σε μια δεκαετία που τους θεωρεί άσχετους», ενώ το διαδικτυακό περιοδικό Pitchfork Media είπε ότι «Το Album Of The Year αφήνει ένα συναίσθημα σα να ξυπνάς και να βλέπεις το χθεσινοβραδινό χρησιμοποιημένο προφυλακτικό– σίγουρα, η διαδρομή ήταν διασκεδαστική όσο διήρκεσε, αλλά ό,τι παρέμεινε είναι απλά γλοιώδες. Και σίγουρα δεν το θέλετε στο σι-ντι πλέιέρ σας.» [27]
Στις αρχές του 1998, ξεκίνησαν οι φήμες για την επικείμενη διάλυση των Faith No More. Ξεκινώντας με μια φήμη που δημοσιεύτηκε στο φόρουμ συζητήσεων alt.music.faith-no-more, ότι ο Μάικ Πάτον είχε αφήσει το συγκρότημα και δούλευε σε άλλα πράγματα, που μολονότι την αρνήθηκαν αποδείχθηκε εν μέρει αληθινή. Την 7η Απριλίου 1998 οι Faith No More έδωσαν την τελευταία συναυλία τους στη Λισαβόνα της Πορτογαλίας.[16] Είχαν προγραμματίσει μία περιοδεία ως υποστηρικτικοί των Aerosmith για την 20η Απριλίου αλλά την ακύρωσαν, και ο Μπίλι Γκουλντ κοινοποίησε μια δήλωση μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και φαξ, που έλεγε: «Η απόφαση μεταξύ των μελών είναι κοινή» και «η διάλυση τώρα θα επιτρέψει σε κάθε μέλος να επιδιώξει την προσωπική του πρόοδο ανεμπόδιστα.» Το συγκρότημα εξέφρασε ένα «ευχαριστώ σε όλους τους θαυμαστές και συνεργάτες που κόλλησαν με και υποστήριξαν το συγκρότημα σε όλη την πορεία της ιστορίας του».
Αμέσως μετά τη διάλυση των Faith No More, τα μέλη βάδισαν πολλούς διαφορετικούς δρόμους. Ενδεικτικά, ο Μάικ Πάτον ήταν συνιδρυτής των υπερσυγκροτημάτων Fantômas (Φαντομάς) και Tomahawk (Τομαχώκ) το 1998-99, ενώ παράλληλα διατήρησε τη θέση του στο αρχικό συγκρότημα Mr. Bungle, που είχαν ακόμα συμβόλαιο με την δισκογραφική Warner Bros. Ο ήχος των Tomahawk ιδιαίτερα συχνά έχει συγκριθεί με τις παραγωγές των Faith No More στα μέσα-τέλη του '90.[28][29]
Όταν αναφέρθηκαν οι Faith No More σε μια συνέντευξη του 1999 στη διαδικτυακή εφημερίδα The A.V. Club, ο Πάτον (εκπροσωπώντας τους Mr. Bungle ) δήλωσε: «Αναμφίβολα χαίρομαι που τελείωσε: Ήταν σπουδαία όσο κράτησε, αλλά πραγματικά έπρεπε να τελειώσει. Νομίζω ότι αν είχε συνεχιστεί θα είχε γίνει πολύ άσχημο. Δεν θα υπήρχαν μπουνίδια ή ματωμένες μύτες ή κάτι τέτοιο, αλλά η μουσική θα ήταν υποβαθμισμένη. Οπότε η γραμμή πρέπει να τραβηχτεί εκεί». [30] Σε μία άλλη συνέντευξή του το 2001, δήλωσε ομοίως ότι το συγκρότημα διαλύθηκε «επειδή είχαμε αρχίσει να κάνουμε κακή μουσική». [31] Ωστόσο, ο Γκουλντ δεν συμμερίστηκε τις απόψεις του Πάτον για την ποιότητα των τελευταίων παραγωγών του συγκροτήματος, δηλώνοντας το 1998 «Ανεξάρτητα από το πόσους δίσκους πουλήσαμε ή δεν πουλήσαμε, είμαστε υπερήφανοι που διατηρήσαμε για πολύ καιρό ένα υψηλό επίπεδο στη μουσική μας, και ποτέ δεν ήμασταν χάλια. Ότι και να ήταν το κακό που μας βρήκε στον δρόμο, ευχαριστούμε τον Θεό που δεν βγήκε στη μουσική.»
Ανασχηματισμός (2009-2012)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στα τέλη του Νοεμβρίου του 2008 κυκλοφορούσαν φήμες ότι οι Faith No More θα επανασυνδέονταν για συναυλίες στο Ηνωμένο Βασίλειο το καλοκαίρι του 2009, [33] αλλά ο μπασίστας Μπίλι Γκουλντ αρχικά τις διέψευσε. Εξήγησε: «Αν ήταν να συμβεί κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να ξεκινήσει από εντός του συγκροτήματος, αλλά δεν έχω επικοινωνίες με κανέναν τους για πάνω από ένα χρόνο. Από όσο ξέρω, δεν έχουμε και τίποτα να πούμε, και έχω την εντύπωση ότι αν ρωτήσετε τον Πάτον, θα απαντήσει ακριβώς το ίδιο». [34]
_(4416156561).jpg)
_(4416156863).jpg)
Εντούτοις, την 24η Φεβρουαρίου 2009, μετά από μήνες φημολογίας και υποθέσεων, οι Faith No More ανακοίνωσαν ότι θα ανασχηματιστούν με μια σύνθεση παρόμοια με αυτή που είχαν τον καιρό του Album of the Year, και θα ξεκινήσουν μια περιοδεία επανασύνδεσης με τίτλο The Second Coming Tour (Περιοδεία: Η Δευτέρα Παρουσία). Την 8η Ιουνίου, πριν την περιοδεία, η δισκογραφική Rhino (Ρίνο) κυκλοφόρησε το έκτο άλμπουμ των Faith No More, μία συλλογή με τίτλο The Very Best Definitive Ultimate Greatest Hits Collection (Συλλογή των Πολύ Καλύτερων Οριστικά Απόλυτα Μεγαλύτερων Επιτυχιών), ένα διπλό άλμπουμ που περιλάμβανε τα σινγκλ του συγκροτήματος που έγιναν επιτυχίες, β-πλευρές και σπανιότητες, στο Ηνωμένο Βασίλειο.[35] Στη συνέχεια, οι Faith No More τραγούδησαν σε σημαντικά φεστιβάλ της Ευρώπης, όπως το Download Festival (Φεστιβάλ Νταουνλόντ) στη Βρετανία τον Ιούνιο, τα φεστιβάλ Hurricane (Τυφώνας) και Southside (Νότια Πλευρά) στη Γερμανία, [36] το Φεστιβάλ Γκρίνφιλντ στην Ελβετία, [37] το Φεστιβάλ Χόουβ στη Νορβηγία και το φεστιβάλ Ροσκίλντε στη Δανία, [38] μεταξύ άλλων. Το 2010 η περιοδεία συνεχίστηκε με συναυλίες στο Φεστιβάλ Soundwave (Ηχητικό Κύμα) σε Αυστραλιανές πόλεις τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο. [39] Κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους, το συγκρότημα πρόσθεσε διασκευές στο ρεπερτόριό του, όπως το "Switch" (Αλλαγή) των Siouxsie and the Banshees.[40]
Tο Νοέμβριο του 2011, μετά από έντεκα μήνες παύσης, οι Faith No More πραγματοποίησαν τέσσερις εμφανίσεις στη Νότια Αμερική. Στην πρώτη (8 Νοεμβρίου 2011), έπαιξαν ένα "μυστήριο τραγούδι", που προμήνυε την παρουσίαση νέου υλικού.[41] Την 7η Ιουλίου 2012 εμφανίστηκαν στο φεστιβάλ Sonisphere (Σόνισφερ). [42] Μετά από αρκετές ακόμα εμφανίσεις στην Ευρώπη το 2012, το συγκρότημα διέκοψε και πάλι προσωρινά τις δραστηριότητές του. Το 2013 ο Μάικ Πάτον πήγε σε περιοδεία με το αναμορφωμένο ροκ υπερσυγκρότημά του, Tomahawk, ενώ τα άλλα μέλη των Faith No More διεκδίκησαν τις προσωπικές τους επιδιώξεις. Τον Ιούλιο του 2013, ο Μπίλι Γκουλντ επιβεβαίωσε ότι η παύση του συγκροτήματος δεν είναι μόνιμη, λέγοντας «Θα δραστηριοποιηθούμε ξανά μόνο όταν θα είναι συγκεντρωμένα όλα τα μέλη σε αυτό και θα είναι έτοιμα για την πρόκληση. Δεν είναι καιρός ... ακόμα.» [43]
Σε μια συνέντευξη του 2015, ο Ρόντι Μπότουμ είπε ότι το συγκρότημα είχε αρχικά την πρόθεση να επαναφέρει τον κιθαρίστα Τζιμ Μάρτιν για την περιοδεία επανασύνδεσης, αλλά δεν έγινε. [44]
Sol Invictus, παύση και νέα μουσική (2015-σήμερα)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Την 29η Μαΐου 2014, οι Faith No More δημοσίευσαν ένα μήνυμα (μαζί με μια φωτογραφία του Μάικ Πάτον) στον λογαριασμό τους στο Twitter, που έλεγε ότι «το επεισόδιο της επανασύνδεσης ήταν διασκεδαστικό, αλλά είναι καιρός να γίνουμε λίγο πιο δημιουργικοί». Την 4η Ιουλίου, οι Faith No More εμφανίστηκαν για πρώτη φορά σε δύο χρόνια στο Πάρκο Χάιντ του Λονδίνου, ως υποστηρικτικοί των Black Sabbath.[45] Εκεί, έκαναν ντεμπούτο τα δύο νέα τραγούδια τους, το "Motherfucker" (Μαλάκα) και "Superhero / Leader of Men" (Σούπερ Ήρωας / Αρχηγός Αντρών). [46] [47] Την 20η Αυγούστου το συγκρότημα δημοσίευσε: «Η Περιοδεία Επανασύνδεσης έληξε. Το 2015 τα πράγματα πρόκειται να αλλάξουν». Από αυτά τα τουίτ υποτέθηκε ότι το συγκρότημα δουλεύει σε κάτι καινούργιο. [48] [49] Την 30η Αυγούστου, ο Γκουλντ είπε ότι το συγκρότημα «εξετάζει το ενδεχόμενο για κάτι καινούργιο» και ίσως ξεκινήσουν να εργάζονται για ένα καινούργιο μουσικό άλμπουμ στο όχι και πολύ μακρινό μέλλον, εξηγώντας: «είναι αληθινά καλό πράγμα να ενεργείς με δημιουργικότητα» [50] Την 2η Σεπτεμβρίου, ο Μπιλ Γκουλντ αποκάλυψε στο Rolling Stone ότι το συγκρότημα ετοιμάζει ένα νέο άλμπουμ.[51] Τον Φεβρουάριο - Μάρτιο του 2015 οι Faith No More ήταν τα κύρια ονόματα στην τελευταία διεξαγωγή του φεστιβάλ Soundwave στην Αυστραλία. [52] Τον Μάιο του 2015 το συγκρότημα κυκλοφόρησε το έβδομο μουσικό του άλμπουμ, με τίτλο Sol Invictus (Ανίκητος Ήλιος).[53] Τα τραγούδια στο άλμπουμ είχαν επιρροές από τα συγκροτήματα The Cramps, Link Wray και Siouxsie and the Banshees.[54] Μιλώντας στο περιοδικό Revolver, ο Γκουλντ περιέγραψε το τραγούδι "Cone of Shame" (Κώνος της Ντροπής) ως «ροκ και ρολ σε βάση μπλουζ». Για το τραγούδι "Matador" (Ταυρομάχος), είπε: «μερικά μου θυμίζει το πρώτο άλμπουμ των Siouxsie and the Banshees. Χρησιμοποιήσαμε πραγματικά πιάνα για να βάλουμε οργανική ποιότητα σε αυτό στη μουσική». Την 1η Μαρτίου 2015 διέθεσαν το δεύτερο σινγκλ από το άλμπουμ, το "Superhero".[55]
Τον Ιούνιο του 2016, ο κιθαρίστας Τζον Χάντσον δήλωσε σε μια συνέντευξη ότι «δουλεύει πάνω σε κάτι ιδέες» για το επόμενο άλμπουμ των Faith No More, και πρόσθεσε ότι «είναι κάτι στο οποίο ήθελε να επικεντρωθεί μετά την ολοκλήρωση της περιοδείας». [56] [57] [58] Όταν ρωτήθηκε για την προοπτική περαιτέρω μουσικής από τους Faith No More, ο Πάτον απάντησε στην Αυστραλιανή εφημερίδα The Sydney Morning Herald : «Δεν ξέρω αν θα το ξεκινήσουμε ή όχι, αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που τα γράψαμε γύρω από το τελευταίο και είπαμε: "Γιατί δεν το φυλάμε αυτό για τον επόμενο δίσκο;". Οπότε θα δούμε.»[59]
Τον Αύγουστο του 2016, τα μέλη του συγκροτήματος πραγματοποίησαν δύο συναυλίες με τον πρώην τραγουδιστή τους, τον Τσακ Μόσλεϊ, για να γιορτάσουν την επανέκδοση του άλμπουμ του ντεμπούτου τους, του We Care a Lot.[60] Δηλώθηκαν ως «Τσακ Μόσλεϊ & Φίλοι» για τις δύο συναυλίες, και συμμετείχαν οι Μόσλεϊ, Μάικ Μπορντίν, Μπίλι Γκουλντ, Τζον Χάντσον και Ρόντι Μπότουμ. [61]
Τον Σεπτέμβριο του 2017 σε μια συνέντευξη στο Full Metal Jackie Radio, ο Πάτον αποκάλυψε ότι οι Faith No More έκαναν «ένα μεγάλο διάλειμμα». Πρόσθεσε ότι δεν απέκλειε το ενδεχόμενο περισσότερων εμφανίσεων με το συγκρότημα, εξηγώντας: «Αν γίνεται κάτι, θα γίνει οργανικά και φυσικά. Αλλά δεν νομίζω ότι θα συμβεί. Αισθάνομαι σα να γύραμε τη ζυγαριά λίγο[62]». [63]
Την 9η Νοεμβρίου του 2017 ο πρώην τραγουδιστής των Faith No More, ο Τσακ Μόσλεϊ, πέθανε λόγω της «ασθένειας του εθισμού.» Ήταν 57 ετών. [64]
Τον Φεβρουάριο του 2018, ανακοινώθηκε ότι άρχισε η παραγωγή μίας ταινίας ντοκιμαντέρ για τον πρώην τραγουδιστή των Faith No More, τον Τσακ Μόσλεϊ, με τίτλο Thanks. And Sorry: The Chuck Mosley Movie (Ευχαριστώ. Και Συγγνώμη: Η Ταινία του Τσακ Μόσλεϊ). Η ταινία είναι σκηνοθεσίας και επιμέλειας του Ντριου Φορτιερ και παραγωγής του Ντάγκλας Έσπερ. [65]
Τον Νοέμβριο του 2018 ο Μπότουμ σε μια συνέντευξη του στον Τσάντλερ Σόρελς του "The Ring, The Cage και The Stage" (Το Ρινγκ, Το Κελί και Η Σκηνή), αποκάλυψε ότι γράφει νέο υλικό για το επόμενο άλμπουμ των Faith No More με τους Μπορντίν και Γκουλντ. Είπε: «Περιστασιακά ταξιδεύω στο Σαν Φρανσίσκο και ετοιμάζω μουσική με αυτούς τους ωραίους τύπους. Αυτό που κάνουμε είναι κάτι πραγματικά ιδιαίτερο, κάτι μοναδικό που μοιραζόμαστε κατά κάποιο τρόπο – ειδικά όπως εγώ και ο Μάικ Μπορντίν και ο Μπίλι ... Ήμασταν σούπερ νέοι – ήμασταν πάνω-κάτω 18 [ή] 19 ετών – όταν αρχίσαμε να κάνουμε μουσική, οπότε πάμε κάπως στο δωμάτιο και έχουμε μια γλώσσα που μιλάει πραγματικά δυνατά και πραγματικά καθαρά, τουλάχιστον στους τρεις μας. Εννοώ, το που πηγαίνει είναι ερώτημα, αλλά έχουμε ένα είδος γλώσσας που είναι σχετικά αδιαμφισβήτητη κατά μια κάπως οικογενειακή έννοια. Και νομίζω ότι όλοι αναγνωρίζουμε ότι δεν είναι κάτι στο οποίο θα ήθελε κανείς μας να γυρίσει την πλάτη, και είναι κάπως διασκεδαστικό να το κάνουμε. Έτσι, με την ελπίδα ότι θα προωθήσουμε τα πράγματα και θα φτιάξουμε νέα μουσική, θα συνεχίσουμε να το κάνουμε αυτό, να μαζευόμαστε και να δημιουργούμε νέους ήχους και απλά να διαλεγόμαστε για τις προοπτικές και τα τραγούδια και πού θα πάμε στο μέλλον.»[66]
Τον Νοέμβριο του 2019 ανακοίνωσαν ότι τον Ιούνιο του 2020 θα τραγουδήσουν στην Ευρώπη: στο Φεστιβάλ Σάνστροκ της Ιρλανδίας, στο Χελφεστ της Γαλλίας και στο Τόνοι Ροκ της Νορβηγίας.[67][68][69] Είχαν προγραμματίσει εμφανίσεις και στη Μαδρίτη, στην Αυστραλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά τον Μάιο του 2020 ανακοίνωσαν ότι λόγω της πανδημίας κορονοϊού θα αναβάλλουν τις συναυλίες για ένα χρόνο.[70][71]
Μουσικό στυλ και επιρροές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ενώ η μουσική των Faith No More θεωρείται γενικά ως εναλλακτική μέταλ,[72] πειραματικό ροκ, [73] [74] και φανκ μέταλ, [75] [76] [77] [78] [79] των Faith No Man περιγράφηκε ως μετα-πανκ. Το πρώτο τους σινγκλ το 1983, " Quiet in Heaven / Song of Liberty ", χαρακτηρίστηκε ως «εντελώς μετα-πανκ / προ-γοτθικό». [80] Αυτά τα στοιχεία παρέμειναν στα χρόνια τους με τον Τσάκι Μόσλεϊ, με το AllMusic να συγκρίνει το πρώτο τους άλμπουμ με τα πρώιμα έργα του συγκροτήματος Public Image Ltd. [81] Στα μέσα του '80, ο Μπίλι Γκουλντ δήλωσε ότι το συγκρότημα βρισκόταν σε μία «παράξενη θέση», καθώς ο εκλεκτικός τους ήχος δεν συμπορευόταν με τα αναπτυσσόμενα ρεύματα σκληροπυρηνικού πανκ και εναλλακτικής ροκ της εποχής. [82] Με την ένταξη του Μάικ Πάτον το 1989, το συγκρότημα άρχισε να διευρύνει τον ήχο του ακόμη περισσότερο, αναμιγνύοντας διαφορετικά μουσικά είδη, όπως τα συνθποπ, [83] τρας μέταλ, [84] και μουσική τσίρκου για το The Real Thing. Το Rolling Stone έγραψε ότι στα τέλη του '90, το συγκρότημα ήταν «πολύ βαρύ για τις μετα-γκράντζ ποπ επιτυχίες των The Verve και Third Eye Blind [και] υπερβολικά κουλτουριάρικο για άνεση με τους παρασυρόμενους της νιου μέταλ που καλλιεργούσαν». Στην πορεία της σταδιοδρομίας τους, έχουν πειραματιστεί με χέβι μέταλ, φανκ, χιπ χοπ, προοδευτικό ροκ, [85] εναλλακτικό ροκ, σκληροπυρηνικό πανκ, πόλκα, ελαφρά κομμάτια, τζαζ, σάμπα, [86] σκα, [87] μπόσα νόβα, [88] σκληρό ροκ, ποπ, [89] σόουλ, [90] γκόσπελ, [91] και μουσική σαλονιού. [92]
Οι στίχοι των Faith No More έχουν χαρακτηριστεί ως «παράξενα χιουμοριστικοί». Σε μια συνέντευξη για τους στίχους του, ο Πάτον απάντησε: «Η γνώμη μου είναι ότι πάρα πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν τους στίχους μου με υπερβολικό σκεπτικισμό. Είμαι περισσότερο σαν άνθρωπος που δουλεύει περισσότερο με την ακουστική μιας λέξης παρά με τη σημασία της. Συχνά επιλέγω τις λέξεις με βάση τον ρυθμό, και όχι για το νόημά τους.» [93]
Ο Μπορντίν αναγνώρισε ορισμένα συγκροτήματα ως πρώτες επιρροές, όπως οι Killing Joke, PiL, Black Sabbath, Όζι Όσμπορν και Theatre of Hate [94], και μετά τον ανασχηματισμό, οι Faith No More επέστρεψαν στις πρώιμες μετα-πανκ επιρροές τους στο Sol Invictus. [95]
Κληρονομιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σε ένα άρθρο του Artistdirect το 2015, οι καλλιτέχνες Νταφ ΜαΚέγκαν, Τσίνο Μορένο, Σερτζ Τανκιάν, Κόρεϊ Τέιλορ, Μαξ Καβαλέρα και Τζόναθαν Ντέιβις επαίνεσαν το συγκρότημα για τη σημασία και την επιρροή τους. [96] Ο μπασίστας των Nirvana και ο συνιδρυτής Κριστ Νοβοσέλιτς ανέφεραν τους Faith No More ως ένα συγκρότημα που «άνοιξε το δρόμο για τους Nirvana» στα τέλη του '80.[97] Ο Ρόμπερτ Πλαντ, ο τραγουδιστής των Led Zeppelin, ανέφερε τους Faith No More, που τότε είχαν αρχηγό τον Τσακ Μόσλεϊ, ως ένα από τα αγαπημένα του συγκροτήματα σε μια συνέντευξη του 1988 στο Rolling Stone.[75] Οι Plant και οι Faith No More έκαναν περιοδεία μαζί μετά την κυκλοφορία του The Real Thing . [98] Και ο Σκοτ Ίαν των Anthrax έχει κατονομάσει, επίσης, τους Faith No More ως ένα από τα αγαπημένα του συγκροτήματα. [99] [100]
Ο Κόρεϊ Τέιλορ (πρώτος τραγουδιστής των Slipknot και Stone Sour ) δήλωσε στο διαδικτυακό περιοδικό Loudwire το 2015 ότι αν δεν υπήρχαν οι Faith No More, αυτός «δεν θα υπήρχε εκεί σήμερα». Ενώ ανάρρωνε από μια απόπειρα αυτοκτονίας στο σπίτι της γιαγιάς του, είδε το συγκρότημα να τραγουδά το "Epic" ζωντανά στα Βραβεία Μουσικών Βίντεο του MTV το 1990 και η παράσταση τον ενέπνευσε να αρχίσει να γράφει και να παίζει μουσική ξανά. [101]
Ψηφίστηκαν στο Νο. 52 των «100 Καλύτερων Καλλιτεχνών του Σκληρού Ροκ» του καναλιού VH1.[102] Στο συγκρότημα έχει αποδοθεί η ανακάλυψη του μουσικού είδους εναλλακτικό μέταλ που εμφανίστηκε το '80 και που συνδυάζει μέταλ με άλλα είδη, όπως το εναλλακτικό ροκ . [103] Ο Τιμ Γκρίερσον του About.com είπε ότι το συγκρότημα «βοήθησε να μπει το εναλλακτικό μέταλ στο χάρτη.»[104] Οι Faith No More έχουν επηρεάσει άλλα συγκροτήματα της νιου μέταλ, όπως τους Limp Bizkit, Korn και Sevendust, [105] κυρίως μέσω της δημοτικότητας του " Epic " και άλλου πρώιμου υλικού που είχε προσμίξεις από ραπ και ροκ. Ο τραγουδιστής των Papa Roach, ο Τζάκομπι Σάντιξ, ένας αυτοομολογουμένος θαυμαστής του συγκροτήματος, δήλωσε σε μια συνέντευξη το 2015: «Συνδύασαν μερικά από τα χιπ χοπ και ροκ μαζί. Ήταν ένα από τα πρώτα συγκροτήματα που το έκαναν, και οπωσδήποτε πρωτοπόροι σε ένα ολόκληρο μουσικό είδος. Αν ακούσετε τους Korn, αν ακούσετε πώς κρατιούνται τα μπάσα και τα ντραμς, είναι σχεδόν το ίδιο με ότι έκαναν οι Faith No More στα πρώτα χρόνια τους». [106]
Οι Faith No More έχουν διασκευασθεί από εξέχουσες παρουσίες της μέταλ, όπως οι 36 Crazyfists,[107] Apocalyptica,[108] Atreyu,[109] Between the Buried and Me,[110] Disturbed,[111]Five Finger Death Punch [112] Helloween, [113] Ill Niño, [114] Korn, [115] Machine Head, [116] Papa Roach, [117] Redemption, [118] Revocation, [119] Sentenced, [120] Slaves on Dope [121] Trail of Tears [122] Το 2002 Underground Incκυκλοφόρησε ένα αφιέρωμα με τίτλο Tribute of the Year: A Tribute to Faith No More (Αφιέρωμα της Χρονιάς: Ένα Αφιέρωμα στους Faith No More, μία αναφορά στο Album of the Year ). Περιλάμβανε τις διασκευές 30 τραγουδιών των Faith No More από σχεδόν άγνωστες ανεξάρτητες παρουσίες του σκληροπυρηνικού πανκ, του βιομηχανικού και του εναλλακτικού μέταλ. [123]
Το συγκρότημα και το σινγκλ " Epic" του 1989 έχουν συχνά αναφερθεί ως παράδειγμα «επιτυχίας της μίας βραδιάς» [note1] της δεκαετίας του '80 ή του '90. [124] [125] [126] Το 2014 το Flavorwire έγραψε ότι: «Μολονότι το συγκρότημα πάντα είχε μια πιστή βάση θαυμαστών και ο Πάτον παραμένει ένας ανεξάρτητος ήρωας, εκτοξεύτηκαν στο Billboard Hot 100 μία μοναδική φορά με το Epic». Άλλοι σημείωσαν ότι μετά την επιτυχία του "Epic", το συγκρότημα κατάφερε να παραμείνει πολύ δημοφιλές σε περιοχές εκτός της Βόρειας Αμερικής: με συμπεριλαμβανόμενη την Αυστραλία, τη Νότια Αμερική, την Ευρώπη και το Ηνωμένο Βασίλειο. [127] Το πρώτο τελευταίο άλμπουμ του συγκροτήματος, το Album of the Year, πραγματοποίησε υψηλές πωλήσεις σε χώρες όπως η Αυστραλία (όπου έγινε πλατινένιο), [128] η Νέα Ζηλανδία και η Γερμανία, ενώ θεωρείται μια εμπορική αποτυχία στη χώρα τους στις ΗΠΑ.
προτάσεις
ακούστε τις παρακάτω εκπομπές
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου