Χούλιγκανς συνείδησης

οι μισο-βολεμένοι , έστω και είναι κατά  φαντασίαν μισο- βολεμένοι το πολύ - πολύ  να βλέπουν τον "αγώνα" ως μια ευκαιρία  για ενός άλλου είδους πάρτυ

  μια  ακίνδυνη  για την καταπίεση διαδήλωση με  selfies

μερικές πόζες με  σημαίες

ένας  ψευτο-παλμός...

οι μισο- βολεμένοι έχουν κάθε λόγο να  "πορεύονται"  χαρούμενοι

ο ένας περιμένει πρόσληψη από γνωστό κόμα σε μκο

ο άλλος  διορισμό μετά το μεταπτυχιακό του

ο τρίτος  δεν τον νοιάζει γιατί  ο μπαμπάς του είναι μεγαλοστέλεχος  των βήτα πει της νδ 

  και ποιος  θέλει την ανατροπή;

αυτός που  δουλεύει κάτω απ τον ήλιο το καλοκαίρι και μέσα στο κρύο τον χειμώνα

  αυτός που λαμβάνει την "κοροϊδία" που ονομάζουν βασικό

αυτός αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να τα φέρει βόλτα

  και που είναι αυτοί; δεν υπάρχουν τέτοιοι  , θα σας πει η 5η  φάλαγγα του κινήματος

   δεν υπάρχουν πλέον εξαθλιωμένοι εργάτες

δεν υπάρχουν  φτωχοί...

υπάρχουν μόνο  προβλήματα  παραβιαστικότητας

  το "μέγιστο έγκλημα" στην εποχή μας-έτσι λεν οι κοματάρχες  του ανανεωτισμού στους εξωκοινοβουλευτικούς πεμπτοφαλαγγίτες  υποτακτικούς τους  να σας πουν - είναι  ένα κοίταγμα στο λεωφορείο που θα ρίξει κάποιος σε μια κοπελιά, ή ένα φλέρτ,  ή κάποιοι  φανταστικό περιστατικό απ τα πολλά καρμπόν που αναπαράγουν διάφοροι  καραγκιόζηδες στα social  media και δεν συνέβησαν ποτέ

  ....μόνο που δεν είναι έτσι τα πράματα

η φτώχεια υπάρχει

οι καταπιεσμένοι υπάρχουν

οι προλετάριοι  είναι υπαρκτά  πρόσωπα

το αν δεν τους βλέπεις όλους στις  διαδηλώσεις είναι γιατί έχουν σιχαθεί τους μικροαστούς που τις μονοπωλούν και τις νοηματοδοτούν με βάση  τα  υπαρξιακά αλλά και  τα συγκαλυμμένα   κομματικά  συμφέροντα τους

ένα κομμάτι των προλετάριων αυτών είναι ο κόσμος των γηπέδων

 οι οποίοι σε αντίθεση ίσως με τα  80ς

δεν στερούνται πολιτικής και κοινωνικής συνειδήσεως

αυτόν τον κόσμο τα τσιράκια του κοματισμού τον θέλουν εκτός κοινωνικών δρώμενων - ώστε να πάψουν αυτά να είναι και κοινωνικά και δρώμενα

τον ίδιο ακριβώς  κόσμο μαζί με όλους τους καταπιεσμένους και αποκλεισμένους  φτωχούς, εργάτες  ,συνταξιούχους,  τρανς , γκέη,μετανάστες , πρόσφυγες  είναι που θέλει  η "Ιστορία"  στον δρόμο

 για να  μπορέσει να διορθωθεί  η στρεβλή πορεία  που χει πάρει η μετα-μνημονιακή κοινωία

για να μπορέσει  να καλυφθεί το συνειδησιακό κενό που μισεί η  φύση και  κυριαρχεί σε αυτό που  σήμερα ονομάζεται "κίνημα"

 

κάπως έτσι αναφέρθηκα  στο θέμα στην χτεσινή εκπομπή του roundabout

τραγική  ειρωνεία  η είδηση την άλλη μέρα το πρωί του θανάτου ενός υπέροχου παιδιού  απ  την Νέα Ιωνία του  Βόλου,

του   Βασίλη Μάγγου

υγ-μακριά  από μένα κάθε λογική «σταλεγακισμού»

όμως αυτό το τραγικό συμβάν έρχεται να επιβεβαιώσει την ποιότητα  αυτών των παιδιών που δυστυχώς  φυγαν   αρκετά  φέτος από κοντά μας

για του λόγου το αληθές αντιγράφω

απ το  alerta  gr ένα ενδεικτικό σημείο

“…Κι εδώ, φτάνουμε στην δικιά μου περίπτωση. Εγώ την Κυριακή δεν ήμουν με το συγκεντρωμένο πλήθος, τυχαία βέβαια, όμως με το που είδα τους δικούς μου ανθρώπους να διαμαρτύρονται έξω από τα δικαστήρια, σταμάτησα αμέσως με το μηχανάκι μου για να συσπειρωθώ με τους αλληλέγγυους. Έτυχε εκείνη τη στιγμή να βγάζουν οι ασφαλίτες το παιδί που είχαν κρατούμενο κι εγώ αντί να τρέξω στο πλήθος, έτρεξα προς το μέρος των μπάτσων να διαμαρτυρηθώ, γιατι έτσι ένιωσα εκείνη τη στιγμή, με έπνιξε το δίκιο μου, έλεγα από μέσα μου κοίτα να δεις, εμ μας μολύνουν τον αέρα με καρκίνο, εμ μας βαράνε αλύπητα τα τσιράκια τους με τα χημικά, τις κρότου λάμψης και τα γκλοπς, εμ μας τραβολογάνε δέσμιους στα δικαστήρια. Δεν πρόλαβα όμως καν να φτάσω στους ασφαλίτες. Πετάχτηκε μια διμοιρία ΟΠΚΕ και μια ματ, στοχευμένα και συγκεκριμένα για μένα, μιας και με γνωρίζουν, ήρθαν τρέχοντας κατά πάνω μου και ξεκίνησαν να με βαράνε αναίτια, δολοφονικά, απάνθρωπα κι αλύπητα. Με χτυπούσαν μέχρι που δεν μπορούσα να πάρω ανάσα, γιατί είχα χτυπηθεί άσχημα στα πλευρά, τους φώναζα, δεν τους ένοιαζε καν. Μου βάλανε χειροπέδες και με πήραν σηκωτό, ενώ με βριζανε με το επίθετο μου. Μέσ’ στο αμάξι, μου δώσανε μερικές ακόμα και όταν πήγα να σηκώσω λίγο το κεφάλι μου μου λέγανε “κάτω το κεφάλι πούστη”, επειδή βογγούσα και έκανα “αααα” απ’ τον πόνο, αυτοί μου λέγανε “τι α μωρη κραγμένη” και αλλά τέτοια ωραία. Όταν φτάσαμε στο τμήμα, πήρε σειρά ο ασφαλίτης που φαίνεται και στο βίντεο να ανοίγει τη πόρτα από το ασφαλίτικο, με κράταγαν τα οπκε και με βαρούσε αυτός. Όταν φώναζα πως θέλω νοσοκομείο, μου λέγανε άσε ρε τα ψέματα και άλλα τέτοια διάφορα. Όταν ζήτησα λίγο νερό, στην αρχή δεν μου δίνανε κι έπειτα με βάλανε να πιω από έναν καταψύκτη που έτρεχε σταγόνα-σταγονα το νερό και μάλιστα από κάτω προς τα πάνω. Εγώ εντωμεταξύ να ‘μαι σακάτης, κατάκοιτος και να μην μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Και αφού διασκέδασαν όλοι μαζί πάνω μου, με ρίξανε στο κρατητήριο. Τελικά με βγάλανε, αφού τους άκουσα να λένε πως αν με κρατούσαν θα έπρεπε να με παν και νοσοκομείο, άσε σου λέει μην χρεωθούμε κιόλας με το μαλακιστήρι. Όταν ρώτησα το όνομα του ασφαλίτη που με βαραγε για να καταθέσω μήνυση δεν μου απαντούσε και μάλιστα με κορόιδευε και μου λέγε εσύ τι είσαι αστυνομία για να μάθεις? Κι όταν του είπα πως θα του κάνω μήνυση άλλα λέω ποιος θα σε πειράξει, μήπως η αστυνομία? Και γελώντας, σήκωσε τα χέρια και μου λέει: “βλέπεις, τα λες και μόνος σου”. Βέβαια, όταν τον ρώτησα τι θα έκανε αν ήταν το παιδί του στη θέση μου, μου απάντησε πως το παιδί του δεν θα ήταν “τέτοιο τσογλάνι να πηγαίνει στις πορείες”, άσχετα με το τι ευαγγελίζονται στις ανακοινώσεις τους, για να κανουν επίκληση στο συναίσθημα της κοινής γνώμης… Αν και θεωρώ θετικό το στοιχείο να πηγαίνουν τα παιδιά των αστυνομικών στις πορείες, κατι θα ξέρουν…

Τελικά, με πέταξαν έξω απ’ το τμήμα χωρίς να μπορώ να πάρω ανάσα καλά-καλά και σίγουρα δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου καθόλου. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα εκείνη την ώρα, ούτε να πάρω κάποιον τηλέφωνο ούτε να πάρω το ΕΚΑΒ, τίποτα, ένιωθα σαν μισοπεθαμενος και απλώς προσπαθούσα κούτσα κούτσα να φτάσω κάπου, ούτε ήξερα που, να βρω λίγο νερό να πιω, να κάνω κάτι για να επιβιώσω, έτσι ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Ευτυχώς με βρήκανε κάποια παιδιά που πήγαιναν φαγητό και πράγματα στο παιδί που κρατούνταν από τα γεγονότα του Σαββάτου, με μαζεψαν, με πήγανε σπίτι, επικοινώνησα με τους δικούς μου, πήραμε τηλέφωνο το ΕΚΑΒ και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε…

Ξέρω πως η επίθεση εναντίον μου ήταν στοχευμένη. Ξέρω πως δεν τους νοιάζει να βαράνε μπροστά στα μάτια του κόσμου και να κάνουν επίδειξη εξουσίας. Ξέρω πως δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι σε σχέση με τον ρόλο της αστυνομίας, όσα και να αποκαλυφθούν για αυτούς, αφού είναι οι εντολοδόχοι εκτελεστές του κρατικού μηχανισμού. Αλλά αν θεωρούν πως μας φοβίζουν, εκεί κάνουν ένα μεγάλο λάθος: δεν μας φοβίζουν, μας εξοργίζουν. Οι ιδέες μας, οσους κι από ‘μας αν σκοτώσουν, δεν θα πεθάνουν ποτέ, θα κατοικούνε πάντα στα μυαλά των ελεύθερων ανθρώπων. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε πάντα εδώ, ενάντια σε κάθε τι που μας πνίγει και δεν μπορούμε να ανασάνουμε, ενάντια στο άδικο, για την ελευθερία όλων μας, σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Κι ας μην νικήσουμε ποτέ… Θα πολεμάμε πάντα!!”

(όλο το άρθρο του alerta  gr  εδώ)