Ο Βενεζουελικός πονοκέφαλος του ΣΥΡΙΖΑ

Το επιχειρούμενο  πραξικόπημα στην  "Βενετίτσα" ή  την "Μικρή Βενετία" - αυτό σημαίνει Βενεζουέλα και είναι το όνομα που της δώσαν οι πρώτοι Κονκισταδόρες  όταν την ανακάλυψαν , λόγο  της ομορφιάς  της ως τοποθεσία - δημιουργεί  στον Ελλαδικό χώρο  και συγκεκριμένα  στον χώρο της Αριστεράς  ένα σημαντικό ερώτημα
   Τα προηγούμενα  χρόνια, ο μη- κυβερνητικός Σύρια  (και ο Συν  παλιότερα)  σε μια παρόμοια  κατάσταση θα κατήγγειλε  την  στάση των ΗΠΑ και θα  τασσόταν υπέρ της  νόμιμα εκλεγμένης   αριστερής κυβέρνησης. Πόσο  δε μάλλον που με το  κόμα του Τσάβεζ  ο Συριζα  είχε  αδελφικές σχέσεις αλληλεγγύης  απ  την περίοδο που ήταν ακόμη πέμπτο  κόμμα στο κοινοβούλιο πίσω απ το ΚΚΕ και το Λά.ο.ς



   Έκτοτε  κύλησε όμως πολύ νερό στο αυλάκι. Ο  κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ  πέτυχε πολύ καλές  σχέσεις  με τις ΗΠΑ  κόντρα στις  γερμανόφιλες κεντρώες και δεξιές  ακροδεξιές κυβερνήσεις, κάνοντας αξιωματούχους  των ΗΠΑ  να μιλάνε  για την  μόνη "σοβαρή  επιτέλους  κυβέρνηση που είχε η χώρα  από καταβολής και με την οποία μπορούν να συνεργάζονται πλέον  οι ΗΠΑ  χωρίς  ενδοιασμούς"
    Καλά  όλα αυτά  αλλά εντός της  ελληνικής αριστεράς  γεννάτε ένα ερώτημα- που αν μη τι άλλο δεν νοείται  ως μη  ιμπεριαλιστική  (το ευφυολόγημα περί νατοικής αριστεράς  είναι  εμπνευσμένο από  μεταμνημονιακούς πασοκικούς   κύκλους που χάσαν τα αυγά και  τα πασχάλια και φλερτάρουν   με  τον εθνικισμό, την συνωμοσιολογία και την ακροδεξιά με σοσιαλιστικό περίβλημα )
     Το ερώτημα  έχει στοιχεία τρολικού  χαρακτήρα, όπως  είχε  στοιχεία  τρολικού  χαρακτήρα  η μετατροπή του ΟΧΙ  σε ΝΑΙ  στο  δημοψήφισμα απ την  κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όπου  δήλωνε πως  η ψήφιση  μνημονίων  έχει  αντιμνημονιακό χαρακτήρα   όσο κυβερνάν  οι ίδιοι.
  Και ποιο είναι το ερώτημα;
  "Θα καταδικάσει  την παρέμβαση- πολιτική επέμβαση και το πραξικόπημα στην Βενεζουέλα  η κυβέρνηση, δυσαρεστώντας  κατ  αυτόν τον τρόπο   τους Αμερικάνους συμμάχους  της  ή θα το επικροτήσει όπως  πράττουν  μια  σειρά από  κυβερνήσεις που βρίσκονται προσκολλημένες  στο άρμα των ΗΠΑ δυσαρεστώντας κατ αυτόν τον τρόπο  τους συμμάχους  τους  Τσαβικούς;"
   Η αλήθεια είναι πως ο Μαδούρο ευρισκόμενος σε  δεινή  οικονομική θέση  σύναψε πριν λίγους μήνες  με  τον Ερντογάν κάποιες  συμφωνίες αδιαφορώντας  για  τα προβλήματα και της κυβέρνησης  του  συριζα   με την τουρκική επιθετικότητα αλλά και  με τις επεκτατικές του  βλέψεις έναντι των Κούρδων της Συρίας
   Ποιος είπε πως η  γεωπολιτική και τα  οικονομικά συμφέροντα  δεν μπορούν να πορκαλέσουν και γέλιο ενίοτε απογυμνώνοντας από  θεωρίες και  λόγια παχιά   τα κράτη, τα κόμματα και τους ανθρώπους που τα στελεχώνουν;
   Συμπέρασμα;  Όταν  η πολιτική γίνεται αποκλειστική   υπόθεση  της εξουσίας (με οποιοδήποτε  πρόσημο) και όχι των αυτενεργούμενων  πολιτών  τότε  επιπλέει  το κέρδος ...και ο αυτοεξευτελισμός