Η κρίση στην Βενεζουέλα αναδεικνύει την ανυπαρξία της Ευρωπαικής Ένωσης

  Η κάθε  χώρα, συνασπισμός κρατών  αλλά και  κόμα  καλείται να παίξει έναν συγκεκριμένο ρόλο  στην διεθνή πολιτική  σκακιέρα. Ο ρόλος αυτός  δεν νοείται να αλλάζει μέρα παρά  μέρα - αν και δεν αποκλείεται  κάποια στιγμή ο προσανατολισμός του  να επαναχαραχτεί. Για παράδειγμα η Ελλάδα  ως  διαχρονικός διπλωματικός φίλος των Αράβων  την τελευταία  10ετία  στράφηκε σε οικονομική, στρατιωτική ,διπλωματική συμμαχία με το κράτος του Ισραήλ (με το οποίο δεν είχε ποτέ  εχθρικές σχέσεις  προς  χάριν της  συμμαχίας της με τον Αραβικό κόσμο αλλά  απέφευγε  και τις  πολλές   επαφές για να μην τον   δυσαρεστεί)
    Επίσης  εντός της Ευρώπης  δεν είναι λίγες  φορές που η Ελλάδα αποτέλεσε το "μακρύ διπλωματικό  χέρι " της Γαλλίας. Η δεξιά του Καραμανλή  φρόντισε να  έρθει σε επαφή  στα τέλη των 70ς με τις χώρες εκείνες  του ανατολικού μπλοκ με τις οποίες  η Γαλλία  διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις  (βλέπε Ρουμανία)
   Αλλά  και οι κεντροαριστερές   κυβερνήσεις της Ελλάδος   φτάσαν εκεί που  η Γαλλία δεν μπορούσε να  πλησιάσει  λόγο πρωτοκόλλου και λειτούργησαν ως αντιπρόσωποι της  (οι σχέσεις  Παπανδρέου  Καντάφι, ο απεγκλωβισμός   του Αραφάτ απ τον Λίβανο το  82,  η επίσκεψη Τσίπρα  στην κηδεία του Κάστρο στην Κούβα κλπ)

      Όσον αφορά την  Ευρωπαϊκή  Ένωση  ως  οντότητα , ο διαχρονικός της  ρόλος  απ τον οποίο άντλησε την αίγλη της  στα προ της κρίσης έτη, ήταν να  παρεμβαίνει στις διεθνείς  κρίσεις με έναν   ρόλο μετριοπαθή και διαμεσολαβητικό αλλά και με μια  ανένδοτη  στάση απέναντι σε δυνάμεις που θα επιχειρούσαν  να καταλύσουν  νόμιμα εκλεγμένες  κυβερνήσεις

   Επ αφορμή της κρίσης   στην Βενεζουέλα  και την αυτοανακήρυξη  του Γουίδο  σε νόμιμο  άνευ εκλογών προέδρου της χώρας  η Ε.Ε.  προέβει στην   αναγνώριση του , ενώ ο  ρόλος μέχρι σήμερα θα ταν τουλάχιστον να στηρίξει την νόμιμα  εκλεγμένη  κυβέρνηση  και να  επιχειρήσει να  διαμεσολαβήσει ανάμεσα στις δυο πλευρές
   Σε διπλωματικό επίπεδο η  πρωτοφανής   στάση  της  αναφορικά  με την κρίση  της Λατινοαμερικάνικη  χώρα  σηματοδοτεί και συμβολίζει το πέρασμα της  Ε.Ε. στην  ανυπαρξία αφού μια Ε.Ε. που ακολουθεί τυφλά το άρμα των ΗΠΑ δεν είναι μια  αυτόνομη Ε.Ε.(εντός  αστικού    παιχνιδιού ) όπως για παράδειγμα ήταν όταν αρνήθηκε να μετάσχει στον  δεύτερο πόλεμο του Ιρακ κλπ
   "Υπάρχει  Ευρωπαϊκή  Ένωση σήμερα ;"  είναι το ερώτημα  αρκετών  ανθρώπων που πιστεύουν στο  ευρωπαϊκό ιδεώδες  και  βλέπουν μια σειρά από  αντιευρωπαϊκές επιλογές  των ιθυνόντων  οι οποίες ξεκινάν απ την  οικονομική κρίση, περνάν  απ την στήριξη στην ναζιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας (την οποία θέλουν να αλλάξουν με μια πιο "πολιτισμένη " τώρα) και φτάνει μέχρι  την  διπλωματική   απραξία της  στην κρίση  της Βενεζουέλας
   Η  απάντηση  είναι "όχι"  , εκείνη η ευρωπαϊκή  ένωση που φιλοδοξούσε να χαράξει μια αυτόνομη  πορεία  εντός του  αστικού κόσμου  κατέρρευσε