Αναμφίβολα η μουσική έχει πάρει ε΄δω και κάποιες δεκαετίες κάποια στροφή προς την αυτο-καταστροφή της
Στον χώρο του ελληνικού ραπ αυτή την στιγμή κυριαρχούν δυο είδε.
Απ την μια το τραπ με εκφραστές που στα τραγούδια βγάζουν την πλείστη όση μαγκιά τους αλλά στην real life ελιναι πιο κότες και απ τους φιλελέδες...oooh wait
είναι οι ίδιοι φιλελέδες (έστω και σε άρνηση)
απ την άλλη μεριά ο Καζαντζιδισμός - Πυξ Λαξισμός και η κλάψα επιστρέφουν με μια σειρά παιδιών που θα λεγε κανείς πως περάσαν το πάλαι ποτέ low bap στην νέα εποχή
Υπάρχει και μια τρίτη τάση ,την οποία όπως την βλέπω εγώ αδιαφορεί για τις άλλες δυο, αδιαφορεί για την αυτο-εικόνα της προς τα έξω, αδιαφορεί γενικών για όσα ενδιαφέρονται οι άλλες δυο τάσεις
Εμένα εν πολλοίς μου θυμίζουν τα λαϊκά παιδιά που εισέρχονταν στην αντεξουσία την δεκαετία του 90
τον κόσμο που πάθαινε αλλεργία με τους πολιτικαντισμούς
τον κόσμο που δεν στραμπουλούσε την γλώσσα του για να εκφραστεί με βάση τις politically correct νόρμες και φόρμες
έναν κόσμο που ήξερε δυο - τρία απλά πράματα
α)απ την μια μεριά οι πλούσιοι απ την άλλη εμείς
β)σεβασμό σε όσους υποφέρουν
γ)μην πουλάς ποτέ τους φίλους σου
δεν ξέρω πολλά από ραπ για να γνωρίζω πως ονομάζουν οι ίδιοι αυτό το είδος
εγώ θα το ονόμαζα ραπ της γειτονιάς
neighborhood rap
μιας και περνάνε και ένα αίσθημα της χαμένης γειτονιάς και της αγέλης που ζει και κινείται στο εχθρικό πεδίο της σύγχρονης μικροαστικής μεγαλούπολης
...σίγουρα αν κάποιος είναι φιλελές ή πολιτικάντης δεν θα του αρέσει
και αυτό είναι μια ένδειξη πως είναι καλό
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου