Ένα στενό και σκοτεινό υγρό στενάκι Ακουμπισμένος καθιστά στον τοίχο ένας άντρας με λιγδιασμένο μαλλί Μέσα απ τα δερμάτινα ρούχα του βγάζει το σακουλάκι με το άσπρο δηλητήριο Το κοιτά Ένα κλικ τον χωρίζει απ το να το ανοίξει και να βιώσει την γεύση του θανάτου Δεν νιώθει να χει νόημα να συνεχίζει να ζει μετά την κατάρρευση όλων Ξαφνικά η πόλη, οι φίλοι, η αγάπη του, οι γνωστοί , ο εαυτός του Έγιναν όλοι ξένοι Ξένος μέσα στην ίδια του την πόλη Το βλέμμα του σκοτεινό, κενό Οι διαβάτες στον δρόμο που τον αντίκριζαν το νιώθαν Το νιώθε και αυτός στο βλέμμα τους Πατούσε στο τίποτα Και κουβαλούσε το άσπρο σακουλάκι Μια απόφαση ήταν... Το άνοιγε και τις έδινε όλα τελειώναν Πλησίασε το καρτοτηλέφωνο Σχημάτισε τον αριθμό της Απ την άλλη άκρη της γραμμής ακούστηκε το γνωστό 'παράτα με" Άφησε το ακουστικό απαλά στην θέση του Βγήκε περπάτησε μερικά βήματα Επέστρεψε πάλι πίσω....
blog ποικίλης ύλης